Carodnia

Carodnia
Simpson, 1935
Przedstawiciel rodzaju – Carodnia vieirai
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	Xenungulata
Rodzina	Carodniidae
Rodzaj	Carodnia
Synonimy
Ctalecarodnia Simpson 1935 ↓
Gatunki
C. vieirai Paula Couto 1952 ↓  C. cabrerai Simpson 1935 ↓  C. feruglioi Simpson 1935 ↓  C. inexpectans Antoine et al. 2015 ↓
Multimedia w Wikimedia Commons

Carodnia – wymarły rodzaj ssaków z grupy południowoamerykańskich kopytnych Meridiungulata obejmujący gatunki zamieszkujące tereny obecnej Brazylii, Argentyny i Peru od epoki paleocenu do wczesnego eocenu^[1][2] . Carodnia należy do rzędu Xenungulata, obejmującego też Etayoa i Notoetayoa^[3].

Carodnia stanowi największe zwierzę z paleoceńskiej Ameryki Południowej. Cechowała się ciężką budową, miała duże kły i zęby policzkowe o wzorze grzebieni przypominającym spotykany u Uintatheriidae, z którymi mogła być blisko spokrewniona^[1]. Za życia mogła osiągać rozmiary tapira. Dzieli liczne wspólne cechy z Condylartha i dinoceratami, choć brakowało jej ciosów czy ossikonów.