Corsariu

Corsariu (del llatín cursus ['carrera']) yera'l nome que se-y concedía a los navegantes que, en virtú del permisu concedíu por un gobiernu en un cartafueyu de marca o patente de corsu, capturaben y saquiaben el tráficu mercante de les naciones enemigues d'esi gobiernu.

Fasta'l sieglu XIX la actividá corsaria tuvo siempre a cargu de particulares qu'armaben buques una vegada obtenida la patente de corsu y recuperaben la inversión col botín obteníu nes preses capturaes y los rescates por pasaxeros de importancia capturaos. El corsariu taba llimitáu na so aición pola patente, pudiendo sólo capturar mercantes de determinaos países y teniendo que repartir botín y rescate col Estáu en munches ocasiones. Ésta ye la principal diferencia col pirata, que atacará cualquier buque que pudiere capturar y nun tien que rendir cuentes a naide. Alendefetu, si un corsariu yera atrapáu nun se-y podía colgar por que yera soldau de un país, en cambéu, si se capturaba un pirata, lo normal yera facer esto darréu. Francis Drake ye un buen exemplu de esta dómina.

Anque la actividá corsaria practicárese yá na antigüedá, la puxanza de los corsarios allugóse ente los sieglos XVI y XVIII. Demientres esti periodu toles potencies navales europees emplegaron sistemáticamente a los corsarios pa entorpecer el tráficu de los sos rivales coles colonies como complementu a la so flota militar regular. Los caberos actos corsarios tradicionales allugáronse nel sieglu XIX demientres la guerra de Cuba.

Posteriormente caltúvose la denomación de corsarios o Buques-Q pa aquellos buques pertenecientes a marines de guerra regulares que entorpecíen el tráficu mercante enemigu. La principal actividá de esti tipu foi la protagonizada polos alemanes demientres dambes guerres mundiales con medios submarinos principalmente. Tamién los Estaos Xuníos emplegaron esta estratexa escontra Xapón nel Pacíficu demientres la Segunda Guerra Mundial cola so flota submarina. En esti casu nun esiste botín y los corsarios llimitábanse a fundir los mercantes enemigos.

Enantes del desargáu del derechu internacional ente las naciones europees, nun había recursu dalu al qu'acoyese pa obtener satisfacción tres sofrir pequeños agravios. Los corsarios emplegábanse pa resolver estos asuntos ensin entrar na guerra abierta. El gobiernu d'un país proporcionaba una patente o cartafueyu de corsu al propietariu d'un barcu que-y permitía armar el so barcu y facer envillones a otros barcos que navegaben baxo una bandera particular. A cambéu, recibíen una porción del botín, yendo'l restu a parar a les arques del gobiernu, lo que subsanaba l'agraviu.

Pal país oxetivu, el corsariu yera práuticamente netu qu'un pirata (en ocasiones los corsarios acababen siendo pirates), y alendefetu esta yera la intención. La única diferencia yera que los pirates taban proscritos en toles naciones, demientres que los corsarios teníen inmunidá llegal nel país que les contrataba, y considerábase-yos prisioneros de guerra si yeren capturaos por otros países. Los corsarios delles vegaes recibíen el nome de "pirates caballeros". Dellos recibíen tamién l'encargu de cazar a otros corsarios, demientres qu'en bien delles los corsarios incurríen na piratería ensin que-yos lo encargaren si entraba nos sos planes.

Los países Europeos renunciaron a contratar corsarios na Declaración de París de 1856. Otros países, como los Estaos Xuníos renunciaron a estes práutiques más sero, durante les Convenciones de L'Haya (1899/1907).