Decorum

Ten artykuł od 2013-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Decorum – zasada zgodności treści z formą, inaczej jednorodność stylistyczna^[1]. Sformułowana przez Arystotelesa, rozwijana przez Cycerona i Horacego. Była stosowana do każdego gatunku literackiego. Polegała na odpowiednim dobraniu stylu pisania, słownictwa i składni do gatunku oraz tematyki dzieła. Ściśle związana z Arystotelesem i jego sposobem ukształtowania starożytnej tragedii.

Aby zaistniała zasada decorum^[2], czyli zgodność treści z formą, konieczne było osiągnięcie harmonii pomiędzy następującymi elementami:

1. Styl języka – dostosowany do charakteru przedstawianych tematów. W przypadku treści tragicznych przyjmował formę poważną i wzniosłą, natomiast dla tematów błahych stosowano styl prosty i codzienny. Na przykład zagadnienia związane ze śmiercią przedstawiano w sposób poważny, bez miejsca na komiczne akcenty, żarty, czy śmiech.
2. Dobór postaci – ich sposób mówienia, zachowanie oraz sytuacje, w których się znajdowały, były zgodne z ich statusem społecznym, wiekiem i charakterem. Na przykład bohater pochodzący z warstwy chłopskiej posługiwał się prostym, niewyszukanym językiem.
3. Gatunek literacki – każde dzieło literackie charakteryzowało się odpowiednimi postaciami i stylem narracji, przypisanymi do konkretnego gatunku. Na przykład w eposach pojawiali się herosi i bogowie, podczas gdy w komediach dominowały postaci zwyczajne i codzienne.