Heracliu

Heracliu
emperador bizantino (es) 5 ochobre 610 - 11 febreru 641 ← Focas (es) - Constantino III Heraclio →
Vida
Nacimientu	Capadocia, circa 575 (greg.)[1]
Nacionalidá	Imperiu Bizantín
Muerte	Constantinopla, 11 de febreru de 641 (greg.)[2] (65/66 años)
Familia
Padre	Heraclio el Viejo
Madre	Epifanía
Casáu con	Fabia Eudoxia (es) Martina
Fíos/es	Eudòxia Epifania Constantino III Heraclio Juan Atalarico (es) Konstantin valor desconocíu Theodosius (en) Heraclio II (es) Davi Martinus (en) Augustina valor desconocíu Martina valor desconocíu
Hermanos/es	Teodoro (es)
Pueblu	Dinastía heracliana (es)
Oficiu	políticu

Heraclio (circa 575 ^(greg.), Capadocia – 11 de febreru de 641 ^(greg.), Constantinopla) foi Emperador bizantín dende'l 5 d'ochobre de 610 hasta la so muerte'l 11 de febreru de 641.

Foi responsable de la introducción del idioma griegu como la llingua oficial del imperiu romanu d'oriente, abandonando definitivamente'l llatín. La so llegada al poder empezó nel añu 608, cuando'l so padre Heraclio el Viejo, exarca d'África, lideró con ésitu una revuelta contra l'emperador Foques.

El reináu de Heraclio tuvo marcáu por diverses campañes militares. L'añu nel que Heraclio aportó al tronu l'imperiu víase amenaciáu en múltiples fronteres. Heraclio fixo frente en primer llugar a los Sasánidas, con quien l'imperiu alcuéntrase en guerra dende l'añu 602. Les primeres batalles de la campaña supunxeron derrotes pa los bizantinos, y l'exércitu persa llogró enfusar hasta'l Bósforu. Sicasí, Heraclio llogró evitar la derrota total gracies a que Constantinopla atopábase protexida poles sos grandes muralles y el so potente armada. Poco dempués punxo en marcha una serie de reformes militares pa reconstruyir y fortalecer l'exércitu. Heraclio llogró espulsar a los perses d'Asia Menor y enfusó dientro del so territoriu, ganándo-yos definitivamente en 627 na Batalla de Nínive. El rei persa Cosroes II foi asesináu pocu dempués, y restauróse la paz ente los dos escosos imperios.

Sicasí, pocu dempués d'esta victoria Heraclio enfrentar a una nueva amenaza, la espansión musulmana. Remaneciendo dende la península arábiga, los musulmanes conquistaron rápido al debilitáu imperiu persa, y nel añu 634 invadieron la provincia de Siria, ganando al xeneral Teodoro. Nun curtiu periodu de tiempu los árabes conquistaron tamién Mesopotamia, Armenia y Exiptu.

En materia relixoso, Heraclio ye recordáu por ser la fuercia que llevó la conversión a los pueblos qu'emigraben a la península balcánica. A pidimientu so, el papa Xuan IV (640-642) unvió profesores y misioneros cristianos a Dalmacia, una nueva provincia croata creada y gobernada por Porga de Croacia y la so cla, que practicaben el paganismu eslavu. Intentó reparar la cisma na ilesia cristiana pola cuestión del monofisismu promocionando una doctrina de compromisu conocida como monotelismu, arreyando tamién nel procesu a la Ilesia d'Oriente (o Nestoriana).^[3] Eventualmente, sicasí, esti procesu d'unificación sería refugáu por toles partes de la disputa. Heraclio foi'l primer emperador n'enfrentase a los musulmanes, y na tradición islámica refléxase-y como un gobernante idealizáu.

1. ↑ Afirmao en: Enciclopedia Nacional Sueca. Identificador Nationalencyklopedin: herakleios. Apaez como: Herakleios. Data de consulta: 9 ochobre 2017. Llingua de la obra o nome: suecu.
2. ↑ Afirmao en: Gran Enciclopèdia Catalana. Identificador de la Gran Enciclopedia Catalana: 0032428. Apaez como: Heracli I. Editorial: Grup Enciclopèdia. Llingua de la obra o nome: catalán.
3. ↑ Seleznyov N.N. "Heraclius and Ishoʿyahb II", Simvol 61: Syriaca-Arabica-Iranica. (Paris-Moscow, 2012), páxs.280-300.