Horizonte

Horizonte
fenómeno óptico (es)

L'Horizonte (del griegu "orizon": llimitar) ye la llinia qu'aparentemente separta'l cielu y la Tierra; ésta llinia involucra un espaciu circular de la superficie de la Tierra.

L'horizonte astronómicu ye definíu como un planu que trespasa'l centru la Tierra y ye perpendicular a la llinia maxinaria cénit-nadir o vertical del llugar (Considérase que la esfera celeste nun ta centrada nel adicador, sinón que ye concéntrica a la esfera celeste).

Hai otra triba d'horizontes dende'l puntu de vista del adicador:

• Horizonte aparente: planu ideal tanxente a la superficie de la Tierra nel puntu d'observación.
• Horizonte sensible(visible) o horizonte real: depende del paisaxe llocal (montes, edificios, etc.)
• Horizonte xeométricu: superficie cónica xenerada pola visual del observador empobinada a la superficie na llonxanza.
• Horizonte físicu o horizonte ópticu: determináu pola refracción atmosférica que permite ver per debaxo del horizonte real.

Sacantes l'horizonte astronómicu y l'horizonte aparente, el restu son horizontes ópticos yá que tán afeutaos pol fenómenu de la refracción.

L'horizonte ye un planu fundamental pa dalgunes coordenaes celestes, polo que del so correutu establecimientu depende la precisión de les midíes llograes. Talu ye'l casu de les coordenaes horizontales xeocéntriques nes qu'hai de tomar altores sobro l'horizonte d'una estrella o d'un planeta. Les midíes obteníes in situ, van referíes en prencipiu al horizonte aparente, y han de correxise pola refracción atmósférica y pola paralax xeocéntrica pa obtener l'altor referíu al horizonte astronómicu.

La paralax xeocéntrica -o d'altor- disminúi col altor sobro l'horizonte, hasta facese nula nel cénit. La so correición, pa midíes de precisión, desixe considerar a la Tierra como un elipsoide y non como una esfera (verdaderamente ye un xeoide), tomándose'l valir del radiu terrestre nel puntu d'observación -non el radiu mediu-, amén del altor sobro'l tarrén. Pa estrelles enforma alloñaes la Paralax d'altor pue nun ser significativa.

En cuantes a la refracción, a 0º sobro l'horizonte val unos 34'. Cuando'l discu del Sol cinca la mar, yá ta verdaderamente baxo l'horizonte, y lo que güeyamos ye la so imaxe refractada: el Sol tá nel nuesu horizonte ópticu, pero per baxo del nuesu horizonte xeométricu. La refracción disminúi col altor sobro l'horizonte, mesmo qu'asocede cola Paralax d'altor, anulándose nel cénit.