Ikonolatri

Ikonolatri (Yunani: εἰκών, eikon, 'gambar atau imej', + λατρεία, latreia, 'penyembahan atau pemujaan yang betul-betul (penuh)') ialah perbuatan menyembah berhala atau pemujaan ikon. Dalam sejarah agama Kristian, orang ramai terlibat dalam ikonolatri sebagai satu bentuk kebebasan beribadat manakala yang lain melihatnya sebagai kepercayaan tahayul menganggap ikon atau dewa mempunyai sifat tuhan. Ia menggunakan ikon sebagai cara untuk berhubung dengan santo, malaikat dan Tuhan. Salah satu amalan ekstrem ikonolatri ialah mengikis ikon-ikon ke dalam Perjamuan Kudus.

Ikonolatri ialah lawan kepada ikonoklasme, dan ia tidak patut dikelirukan dengan ikonofilia, yang memuliakan ikon secara sederhana. Kedua-dua pendirian yang ekstrem ini, ikonolatri dan ikonoklasme, telah ditolak oleh Majlis Kedua Nicea pada tahun 787, dalam Majlis Ekumenikal ketujuh.^[1] Majlis itu memutuskan ikon-ikon suci tidak patut dimusnahkan, seperti yang diingini dan dilakukan dalam ikonoklasme Byzantine, mahupun menyembah atau dipuja betul-betul (sepenuhnya) (Yunani: ἀληθινήν λατρείανcode: el is deprecated ; Latin: veram latriamcode: la is deprecated ), seperti yang diamalkan dalam ikonolatri, tetapi ia hanya dimuliakan kerana ia melambangkan Tuhan, malaikat, atau orang-orang kudus.