Kanamycyna

Kanamycyna

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) 6-O-(3-amino-3-deoksy-α-D-glukopiranozylo)-4-O-(6-amino-6-deoksy-α-D-glukopiranozylo)-2-deoksy-D-streptamina Inne nazwy i oznaczenia farm. Kanamycini monosulfas, Kanamycini sulfas acidus
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C18H36N4O11
Masa molowa	484,50 g/mol
Identyfikacja
Numer CAS	59-01-8
PubChem	6032
DrugBank	DB01172
SMILES C1C(C(C(C(C1N)OC2C(C(C(C(O2)CN)O)O)O)O)OC3C(C(C(C(O3)CO)O)N)O)N
Właściwości Gęstość 1,62 g/cm³ (20 °C)[1]; ciało stałe Rozpuszczalność w wodzie 11 g/l[1] logP -6,3 Zasadowość (pKb) 4,48
Niebezpieczeństwa Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Na podstawie podanej karty charakterystyki monosiarczan Niebezpieczeństwo Zwroty H H360 Zwroty P P201, P308+P313 Europejskie oznakowanie substancji oznakowanie ma znaczenie wyłącznie historyczne Na podstawie podanej karty charakterystyki monosiarczan Toksyczny (T) Zwroty R R61 Zwroty S S53, S45 Numer RTECS WK1962000 Dawka śmiertelna LD50 20,7 mg/kg (mysz, doustnie)
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Klasyfikacja medyczna
ATC	J01 GB04 A07 AA08 S01 AA24
Farmakokinetyka Działanie przeciwbakteryjne Okres półtrwania 2,5 h
Multimedia w Wikimedia Commons

Kanamycyna (łac. Kanamycinum) – antybiotyk aminoglikozydowy, wytwarzany w oparciu o mikroorganizmy z gatunku Streptomyces kanamyceticus. Mikroorganizmy te wyizolowali z hodowli bakterii glebowych po raz pierwszy w 1956 japońscy badacze pod kierunkiem Hamao Umezawy; nadana przez nich nazwa gatunkowa (oraz nazwa antybiotyku) wywodzi się od japońskiego wyrazu kana, oznaczającego barwę złotą – taką ma kolonia Streptomyces kanamyceticus.

Kanamycyna odznacza się silną bakteriobójczością, szczególnie wobec bakterii Gram-ujemnych (w tym pałeczki okrężnicy, pałeczki zapalenia płuc, Proteus spp., Neisseria spp., Pasteurella multocida) i niektórych Gram-dodatnich (na przykład Corynebacterium spp., Bacillus anthracis, gronkowców). Znajduje zastosowanie, m.in. w zakażeniach szpitalnych, posocznicy, a także w lecznictwie weterynaryjnym.