Kebolehbacaan ialah kebolehan pembaca memahami teks bertulis. Dalam bahasa semula jadi, kebolehbacaan teks bergantung pada kandungannya (kerumitan perbendaharaan kata dan sintaksnya ) dan persembahannya (seperti aspek tipografi yang mempengaruhi kebolehbacaan, seperti saiz fon, ketinggian baris, jarak aksara dan panjang baris ). [1] Penyelidik telah menggunakan pelbagai faktor untuk mengukur kebolehbacaan, seperti:
Kebolehbacaan yang lebih tinggi memudahkan usaha dan kelajuan membaca untuk mana-mana pembaca, tetapi ia membuat perbezaan yang lebih besar bagi mereka yang tidak mempunyai kefahaman bacaan yang tinggi .
Kebolehbacaan wujud dalam bahasa semula jadi dan bahasa pengaturcaraan walaupun dalam bentuk yang berbeza. Dalam pengaturcaraan, perkara seperti komen pengaturcara, pilihan struktur gelung dan pilihan nama boleh menentukan kebolehan manusia boleh membaca kod program komputer .
Metrik kebolehbacaan berangka (juga dikenali sebagai ujian kebolehbacaan atau formula kebolehbacaan ) untuk bahasa semula jadi cenderung menggunakan ukuran mudah seperti panjang perkataan (mengikut huruf atau suku kata ), panjang ayat dan kadangkala beberapa ukuran kekerapan perkataan . Ia boleh dibina ke dalam pemproses perkataan, [6] boleh menjaringkan dokumen, perenggan atau ayat, dan merupakan alternatif yang jauh lebih murah dan pantas kepada tinjauan kebolehbacaan yang melibatkan pembaca manusia. Mereka lebih pantas untuk dikira daripada ukuran kerumitan sintaksis dan semantik yang lebih tepat. Dalam sesetengah kes ia digunakan untuk menganggar tahap gred yang sesuai.