Back بروتوكول أوث Arabic OAuth AZ ওঅথ Bengali/Bangla OAuth Catalan OAuth Czech OAuth German OAuth English OAuth Spanish OAuth EU OAuth Finnish
OAuth (اُآت) یا احراز هویت باز، یک قرارداد باز است که به کاربران خدمات اینترنتیِ بکارگیرندهٔ آن اجازه می‌دهد اطلاعات کاربری‌شان را بدون نیاز به دادن گذرواژه و نام کاربری، به صورت امن، با خدمات دیگر به اشتراک بگذارند. برخی از وب‌گاه‌های مهم از جمله توییتر از اُآذ پشتیبانی می‌کنند، و برای ارتباط از طریق آن کتابخانه‌هایی در زبان‌های برنامه‌نویسی مختلف وجود دارد.[۱] این شیوه یک سازوکار کسب اجازه را معین می‌کند که از راه آن خدمات دیگر اجازه می‌یابند کارهای مشخصی را از طرف کاربر انجام دهند.[۲]
OAuth اجازه‌ها را از راه توکن‌ها دسترسی[و ۱] صادر می‌کند. این قرارداد مشخص می‌کند که یک کارخواه (کلاینت)چگونه باید از کارساز (سرور)درخواست توکن دسترسی را نماید و چگونه در زمان لازم آن را ارائه نماید.[۳]
نسخهٔ ۱ از OAuth در اواخر سال ۲۰۰۶ میلادی ایجاد شد و هم‌اکنون نسخهٔ ۲ آن نیز ارائه شده است که با نسخهٔ پیشین سازگاری عقب‌رو ندارد.[۴]
- ↑ Campesato and Nilson, Web 2.0 Fundamentals: With AJAX, Development Tools, and Mobile Platforms, 269.
- ↑ Boyd, Getting Started with OAuth 2.0, VII.
- ↑ Lakshmiraghavan, Pro ASP.NET Web API Security: Securing ASP.NET Web API, 227.
- ↑ Lakshmiraghavan, Pro ASP.NET Web API Security: Securing ASP.NET Web API, 227.
<ref> برای گروهی به نام «و» وجود دارد، اما برچسب <references group="و"/> متناظر پیدا نشد. ().