Penicilina

Iste articlo ye en proceso de cambio enta la ortografía oficial de Biquipedia (la Ortografía de l'aragonés de l'Academia Aragonesa d'a Luenga). Puez aduyar a completar este proceso revisando l'articlo, fendo-ie los cambios ortograficos necesarios y sacando dimpués ista plantilla.

Advertencia: Biquipedia no ye un consultorio medico.

Si creye que aprecisa d'aduya, por favor consulte con un profesional d'a salut.

As penicilinas son uns antibioticos d'o grupo d'os betalactamicos emplegatos muit a sobén en o tractamiento d'infeccions prevocatas por eubacterias que i son sensibles. A mayoría de penicilinas son derivatos de l'acido 6-aminopenicilanico, que difieren entre si seguntes a substitución en a cadena lateral d'o suyo grupo amino. A penicilina G u bencilpenicilina estió lo primer antibiotico emplegato amplament en medicina; o suyo descubrimiento ha estato atribuito a Alexander Fleming en 1928, que chunto con os cientificos Ernst Boris Chain y Howard Walter Florey (que creyoron un metodo ta producir en masa iste farmaco) obtenió lo Premio Nobel de Medicina u Fisiolochía en 1945.

No se conoixe de tot o mecanismo d'acción d'as penicilinas, encara que a suya analochía a la D-alanil-D-alanina terminal, situata en a cadena lateral peptidica d'a subunitat d'o peptidoglicano, amuestra que o suyo caracter bactericida deriva d'a suya intervención como inhibidor d'o proceso de transpeptidación mientres a sintesi d'a mureína. D'ista traza, a penicilina actua debilitanto a paret bacteriana y facilitando a lisis osmotica d'a bacteria mientres o proceso de multiplicación.

Existen una gran diversidat de penicilinas. Bellas especies de fongos d'o chenero Penicillium sintetizan penicilinas de forma natural, como lo primer tipo aislato, a penicilina G. Menimenos, debito a l'aparición de resistencias, s'han desembolicato atras familias seguindo basicament dos estratechias: l'adición de precursors por a cadena lateral a lo medio de cautivo d'o fongo productor, cosa que estimula la producción de penicilinas biosinteticas; y a modificación quimica d'a penicilina obtenita por a fermentación biotecnolochica, resultando en penicilinas semisinteticas.^[1]

As penicilinas difieren entre ellas seguntes o suyo espectro d'acción. Por eixemplo, a bencilpenicilina ye eficient contra eubacterias grampositivas como los estreptococos y estafilococos, asinas como los gonococos o meningococos, pero s'ha d'administrar por vía parenteral debito a la suya sensibilidat a lo pH acido d'o estomago. D'atra man, a fenoximetilpenicilina ye resistent a iste pH y se puet administrar por vía oral. L'ampicilina, a mas de mantener ista resistencia, ye eficient contra bacterias gramnegatibas como Haemophilus, Salmonella y Shigella.

Encara que as penicilinas son os antibioticos menos toxicos, ye habitual que causen alerchias. Dica un 10% d'os pacients que reciben tractamientos con betalactamicos en desembolican.^[2] Como un xoc anafilactico puet prevocar a muerte d'o pacient, cal interrogar-lo sobre iste tema antis d'iniciar o tractamiento.

A mas d'as suyas propiedaz antibacterianas, a penicilina ye un antidoto eficient contra os efectos d'o enverenamiento por α-amanitina, un d'os aminoacidos toxicos d'os fongos d'o chenero Amanita.^[3]

1. ↑ (en) Crueger, Wulf; Crueger, Anneliese: "A texbook of industrial microbiology". 1989. Sinauer Associates. Sunderland. ISBN 0-87893-131-7
2. ↑ (en) Solensky R (2003). "Hypersensitivity reactions to beta-lactam antibiotics". Clinical reviews in allergy & immunology 24 (3): 201–20. DOI:10.1385/CRIAI:24:3:201.
3. ↑ (en) Enjalbert F., Rapior S., Nouguier-Soulé J., Guillon S., Amouroux N., Cabot C. (2002). "Treatment of amatoxin poisoning: 20-year retrospective analysis.". J Toxicol Clin Toxicol. 40 (6). PMID 12475187.