Riszonim

Riszonim (hebr. ראשונים pierwsi [uczeni]) – w historii prawodawstwa żydowskiego uczeni działający w późnym średniowieczu, po epoce gaonów i przed napisaniem Szulchan aruch, czyli od XI do XVI wieku^[1]. Uczeni rabiniczni, którzy działali później są znani jako acharonim („ostatni”)^[1]. Do wybitnych przedstawicieli riszonim należeli Majmonides^[2] i Raszi^[3]. Jednym z największych riszonim był też Alfasi Icchak ben Jaakow, znany też jako Rif, twórca Sefer ha-halachot, jednego z najważniejszych kodeksów religijnych judaizmu^[4].