Sabil lub sebil[1] (arab. سبيل transkrybowanesabīl,tur.sebil) – studnia publiczna w tradycyjnej architekturze islamskiej przyjmująca postać pawilonu lub budynku, w którym woda jest swobodnie wydawana członkom społeczeństwa przez pracownika za okratowanym oknem. Termin ten jest czasami używany również w odniesieniu do prostych bezzałogowych fontann z kranem do wody pitnej[2].
Otrzymywanie wody z sabilu było bezpłatne dla członków społeczeństwa i finansowane z dochodów lub charytatywnego funduszu islamskiego wakf[3][4][5], dostarczonego lub ustanowionego przez patrona, który zlecił budowę. Przekazywanie pieniędzy na budowę takich obiektów było uważane za akt pobożności, a ufundowanie wielu takich studni uznawano za znak rozpoznawczy dobroczynnego władcy[6][7].
Z historycznego punktu widzenia takie budynki są strukturami o znaczeniu zarówno cywilnym, jak i religijnym w miastach muzułmańskich, przede wszystkim w miastach Imperium Osmańskiego[4][8] i sułtanacie mameluków[5].
↑Williams, Caroline (2008). Islamic Monuments in Cairo: The Practical Guide (6th ed.). Cairo: American University in Cairo Press. ISBN 9789774162053.
↑ abKuban, Doğan (2010). Ottoman Architecture. Woodbridge, Suffolk, UK: Antique Collectors’ Club. ISBN 9781851496044.
↑ abBehrens-Abouseif, Doris (2007). Cairo of the Mamluks: A History of Architecture and Its Culture. Cairo: The American University in Cairo Press. ISBN 9789774160776.
↑Sumner-Boyd, Hilary; Freely, John (2010). Strolling Through Istanbul: The Classic Guide to the City. New York: Tauris Parke Paperbacks. ISBN 9781848851542.