Prynu a gwerthu breintiau yn yr eglwys Gristnogol yw simoniaeth[1][2] neu gysegr-fasnach.[1][3] Gan amlaf mae'r gair yn cyfeirio at farchnadaeth mewn urddau cysegredig a swyddi eglwysig, yn enwedig fel pechod a throsedd sy'n groes i'r gyfraith ganonaidd. Yn ôl diffiniad ehangach mae'n cynnwys masnach mewn unrhyw fraint, bywoliaeth neu ddyrchafiad eglwysig, gan gynnwys maddeuebau a gwrthrychau cysegredig.[4][5] O ganlyniad i hanes simoniaeth yn yr Eglwys Gatholig, mae deddfau yn erbyn y pechod yn llym iawn. Mae'n bosib i glerigwr sy'n euog o simoniaeth gael ei ysgymuno.[4]
Arfer brin iawn oedd simoniaeth yng nghyfnod cynnar yr eglwys. Wrth iddi ddod yn gyfoethocach ac yn fwy dylanwadol yn y 4g, dechreuodd yr Eglwys Gatholig werthu urddau eglwysig. Cyfraith Cyngor Chalcedon (451) oedd yr ymgais cyntaf i ymdrin â'r mater. Gwaharddai cysegr-fasnach yn yr esgobaeth, yr offeiriadaeth, a'r ddiaconiaeth. Yn hwyrach fe estynodd y trosedd i gynnwys prynu a gwerthu pob un fywoliaeth eglwysig a phob pryniant ariannol ar yr offeren (ac eithrio'r offrwm awdurdodedig), olewon cysegredig, a bendithiau eraill. Er ei statws anghyfreithlon, lledaenodd yr arfer ac roedd simoniaeth yn rhemp ar draws Ewrop erbyn y 9g a'r 10g.[6] Simoniaeth enbyd a chyffredin oedd y sbardun pwysicaf i ddiwygiadau'r Babaeth yn y 11g. Llwyddodd y Pab Grigor VII (1073–85) i leihau'r achosion o simoniaeth. Yn ôl cyfraith y Pab Iŵl II (1503) mae modd i simoniaeth annilysu'r etholiad pabaidd. Yn sgil Cyngor Trent yn (1545–63) fe waharddid gwerthu maddeuant a ni cheir gwerthu gwrthrychau cysegredig.[4] Wedi'r 16g, diflanodd simoniaeth amlwg wrth i'r Eglwys Gatholig golli ei grym, ei gwaddolion a'i heiddo.[6]