Taeniolabidoidea

Taeniolabidoidea
(Van Valen & Sloan, 1965)
Okres istnienia: kreda późna–paleocen PreꞒ Ꞓ O S D C P T J K Pg N Q 100.5/56 100.5/56
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	allotery
Rząd	wieloguzkowce
Podrząd	Cimolodonta
Nadrodzina	Taeniolabidoidea
Rodziny
Taeniolabididae
Systematyka w Wikispecies

Taeniolabidoidea – nadrodzina wymarłych ssaków z Ameryki Północnej i Azji, obejmująca jedną rodzinę – Taeniolabididae. Osiągały one największe rozmiary spośród wszystkich przedstawicieli wymarłego rzędu multituberkulatów, przy czym za rekordzistę uchodzi Taeniolabis taoensis. Średnia oscylowała zaś wokół wielkości dzisiejszego bobra i prawdopodobnie też wokół jego masy, nie przekraczała więc 30 kg. U jednego z rodzajów (Lambdopsalis) odkryto zachowane w dobrym stanie dowody na istnienie futra, przy czym zwierzę pochodziło sprzed 60 milionów lat. Z kolei Catopsalis z górnokredowej Kanady jest spośród tej grupy najlepiej zachowany w warstwach paleoceńskich.

Grupa ta została pierwotnie uznana za podrząd, dopiero później zdegradowano ją do rangi nadrodziny (McKenna & Bell, 1997)^[1].

Wtórny opis taksonu obejmuje: krótki pysk, szeroki w przedniej części, łuk jarzmowy skierowany poprzecznie, co skutkowało kwadratowym kształtem czaszki (podobnie jak u rodziny Kogaionidae); kości czołowe niewielkie, zakończone ostro w kierunku tylnym, prawie całkowicie albo też zupełnie wyłączone z krawędzi oczodołu^[2].