| |||||
Problemas coa escoita deste ficheiro? Vexa a páxina de axuda. |
As trobairitz (tɾuβajˈɾits) eran trobadoras occitanas dos séculos XII e XIII, activas dende en torno a 1170 ata aproximadamente 1260.[1] Trobairitz emprégase tanto para o termo en singular como en plural.[2]
A palabra trobairitz foi empregada por primeira vez no romance do século XIII Flamenca. O termo vén da palabra provenzal trobar, cuxo significado literal é "encontrar", e o significado técnico é "compoñer".[3] A palabra trobairitz é moi raramente empregada no occitano medieval, algo que non ocorre na poesía lírica, tratados gramaticais, ou nas biografías (vidas) das trobairitz ou trobadores.[4] Aparece no tratado Doctrina d'acort de Terramagnino da Pisa, escrito entre 1282 e 1296, que e emprega como exemplo dunha palabra que é a mesma para o singular que para o plural.[2]
As trobairitz compuñan, escribían versos, e interpretaban nas cortes máis importantes de Occitania. Son un caso excepcional na historia da música como primeiras mulleres coñecidas que exerceron a composición musical na música secular occidental; todas as mulleres compositoras anteriores coñecidas escribiron música sacra.[5] As trobairises formaban parte da sociedade da corte, en contraposición ás súas contrapartes de clase baixa joglaressas.[6] Aínda que os trobadores tiñan ás veces orixes humildes—Bernart de Ventadorn puido ser o fillo dun panadeiro do castelo—as trobairitz eran nobres de nacemento. As trobairitz máis importantes foron Alamanda de Castelnau, Azalais de Porcairagues, Maria de Ventadorn, Tibors, Castelloza, Garsenda de Proença, Gormonda de Monpeslier, e a Comtessa de Diá.