Umgangssprache

D Umgangssprooch, au Alldaagssprooch, isch d Sprooch, wo d Lüt im dääglige Ungang bruuche. Si wird vor allem mündlig in informale Kontext brucht und charakteristisch für sä isch, ass Interjekzioone (Empfindigswörter und Usruefwörter) und Kollokwialisme brucht wärde, ass dr Satzbau vilmol unvollständig oder unkonwenzionell isch, ass si nid e spezialisierte Schargon^[1] oder e Sozioläkt^[2] isch und dass iire Wortschatz sich seer schnäll cha ändere.

Daas stoot im Geegesatz zur Standardsprooch und au zur Fachsprooch. Dialäkt chönne in vile Gsellschafte, wie in dr Dütschschwiz, d Umgangssprooch si, wo s standardsproochlige Hoochdütsch nume in dr Schriftsprooch und in bsundrige Umständ brucht wird. Vilerorts, wo dr Dialäkt no lääbig isch, aber nüme vo alle brucht wird, nimmt d Umgangssprooch e Zwüschestellig zwüsche Dialäkt und Standardsprooch ii.

D Umgangssprooch isch brägt dur regionaali und soziaali Bedingige wie em Bildigsstand und em soziaale Miliöö vo de Gsprööchspartner oder vo dr Situazioon.

1. ↑ E Schargon (Jargon) isch e Sondersprooch, wo in ere Menschegruppe verwändet wird, wo brueflig, gsellschaftlig, politisch oder kulturell abgränzt isch.
2. ↑ D Umgangssprooch, wo von ere soziaal definierte Grubbe brucht wird