Geheimhouding

Geheimhouding is die praktyk om inligting weg te steek vir sekere individue of groepe wat nie die "behoefte om te weet" het nie, miskien terwyl dit met ander individue gedeel word. Dit wat verborge gehou word, staan bekend as die geheim.

Geheimhouding is dikwels omstrede, afhangende van die inhoud of aard van die geheim, die groep of mense wat die geheim bewaar, en die motivering vir geheimhouding.

Geheimhouding deur regeringsentiteite word dikwels as buitensporig beskou of ter bevordering van swak werking; oormatige onthulling van inligting oor individue kan bots met die deugde van privaatheid en vertroulikheid. Dit word dikwels gekontrasteer met sosiale deursigtigheid.

Geheimhouding kan op 'n aantal verskillende maniere bestaan: enkodering of versleuteling (waar wiskundige en tegniese strategieë gebruik word om boodskappe weg te steek), ware geheimhouding (waar beperkings geplaas word op diegene wat deel van die boodskap neem, soos deur staatsveiligheidsklassifikasie) en verduistering, waar geheime in die oog versteek is agter komplekse eiesinnige taal of steganografie.

Nog 'n klassifikasie wat deur Claude Shannon in 1948 voorgestel is, lui dat daar drie stelsels van geheimhouding binne kommunikasie is:^[1]

1. verbergingstelsels, insluitend metodes soos onsigbare ink, die verberging van 'n boodskap in 'n onskadelike teks, of in 'n vals bedekkende kriptogram, of ander metodes waarin die bestaan van die boodskap vir die vyand versteek word
2. privaatheidstelsels, byvoorbeeld stemomkering, waarin spesiale toerusting benodig word om die boodskap te herwin
3. "ware" geheimhoudingstelsels waar die betekenis van die boodskap deur die sifer, kode, ens. versteek word, alhoewel die bestaan daarvan nie verborge is nie, en daar word aanvaar dat die vyand enige spesiale toerusting het wat nodig is om die uitgesaaide sein te onderskep en op te neem

1. ↑ Shannon, C.E. (1946–1948). "Communication Theory of Secrecy Systems" (PDF): 1. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (hulp)