Laat Oudheid

Die laat Oudheid is ’n term wat historici gebruik om die tyd van oorgang van die klassieke Oudheid tot die Middeleeue op die vasteland van Europa, die gebied om die Middellandse See, die Nabye Ooste en Afrika te beskryf.

Die term word sedert die vroeë 20ste eeu deur Duitse historici gebruik,^[1] maar het gewild geraak na die verskyning van die historikus Peter Brown se The World of Late Antiquity (1971).^[2] Daar word steeds gedebatteer oor die presiese tydsgrense van dié tyd, maar Brown stel ’n tydperk voor tussen die 3de en 8ste eeu n.C.

Dit word gewoonlik beskou as die tyd van die einde van die Romeinse Ryk se Krisis van die 3de Eeu (235-284) tot die vroeë Moslemse verowerings (622–750), of as rofweg die tydperk van die Sassanidiese Ryk (224–651). In die Weste het dit vroeër geëindig, met die begin van die vroeë Middeleeue in die 6de eeu, of vroeër aan die rand van die Wes-Romeinse Ryk.

1. ↑ A. Giardana, "Esplosione di tardoantico," Studi storici 40 (1999).
2. ↑ Glen W. Bowersock, "The Vanishing Paradigm of the Fall of Rome" Bulletin of the American Academy of Arts and Sciences 49.8 (Mei 1996:29–43) p. 34.