Lluis XIV de Francia (francés: Louis XIV), llamáu «el Rei Sol» (le Roi Soleil) o Luis el Grande (5 de setiembre de 1638, Castillo de Saint-Germain-en-Laye (es) – 1 de setiembre de 1715, Palaciu de Versalles), foi rei de Francia y de Navarra[6] dende'l 14 de mayu de 1643 hasta la so muerte, con casi 77 años d'edá y 72 de reináu.[7] Tamién foi copríncipe d'Andorra (1643-1715) y conde rival de Barcelona mientres la sulevación catalana (1643-1652) como Lluis II.
Lluis XIV foi'l primoxénitu y socesor de Lluis XIII y d'Ana d'Austria (fía del rei Felipe III d'España). Amontó'l poder y la influyencia francesa n'Europa, combatiendo en trés grandes guerres: la Guerra d'Holanda, la Guerra de los Nueve Años y la Guerra de Socesión española. La proteición a les artes qu'exerció'l soberanu Lluis XIV foi otra faceta de la so aición política. Los escritores Moliére y Racine, el músicu Lully o'l pintor Rigaud eponderaron la so gloria, como tamién les obres d'arquiteutos y escultores. El nuevu y campanudu Palaciu de Versalles, obra de Luis Le Vau, Charles Le Brun y André Le Nôtre, foi la culminación d'esa política. Al treslladar ellí la corte (1682), alloñar de la insalubridad y les intrigues de París, y pudo controlar meyor a la nobleza. Versalles foi l'escenariu perfectu pal esplegue de pómpara y pa la sacralización del soberanu.
Lluis XIV, unu de los más destacaos reis de la historia francesa, consiguió crear un réxime absolutista y centralizao, hasta'l puntu que'l so reináu ye consideráu'l prototipu de la monarquía absoluta n'Europa. La frase L'État, c'est moi («L'Estáu soi yo») atribúyese-y frecuentemente, anque los historiadores considerar una imprecisión histórica, yá que ye más probable que dicha frase fuera forxada polos sos enemigos políticos pa resaltar la visión estereotipada del absolutismu políticu que Lluis XIV representaba, probablemente surdiendo la cita «El bien del Estáu constitúi la Gloria del Rei», sacaes de los sos Réflexions sur le métier de Roi (1679). En contraposición a esa cita apócrifa, Lluis XIV dixo enantes de morrer: Je m'en vais, mais l'État demeurera toujours («Colo, pero l'Estáu siempres va permanecer»).