Our website is made possible by displaying online advertisements to our visitors.
Please consider supporting us by disabling your ad blocker.
Kinesko pismo
 | Ovaj članak ili neki od njegovih odlomaka nije dovoljno potkrijepljen izvorima (literatura, veb-sajtovi ili drugi izvori). |
Kinesko pismo je sistem znakova, koji se koriste za pisanje riječi u kineskom i japanskom jeziku, ponekad i u korejskom, a prije i u vijetnamskom jeziku.
Broj znakova je oko 47 000, ali dovoljno je poznavati 3000-4000 znakova za komuniciranje, ostali znakovi se rijetko koriste, a neki su ostaci iz prošlosti. Pojedini znakovi predstavljaju jednostavne elemente (riječi-korijene) kineskog jezika, dok se složenice dobivaju grupiranjem znakova onih elemenata od kojih su sastavljene. Tokom historije, kinesko pismo se mijenjalo i razvijalo. Smatra se, da je staro više od 3000 godina. Najstariji zapisi su: "Pismo proročanskih zapisa na kostima" iz vremena dinastije Shang i "Pismo na bronzanim predmetima". Do danas je došlo do pojednostavljenja pisma (značajna reforma izvršena je 1955. godine), na način da se neki pojmovi upotrebljavaju kao slogovi, pa se mogu udruživati, što omogućava brže čitanje i pisanje. Pismo se razvijalo u više faza; početnom fazom se smatra slikovna faza koja u sebi nosi dosta slikovnosti. S vremenom, stilizacijom, brzinom pisanja i upotrebom kista za pisanje, dolazi do razvoja pisma u svojim tipičnim oblicima. Za kineski znak specifična je kvadratičnost, odnosno svaki znak zauzima jedan kvadrat pri čemu su svi kvadrati jednaki. Pismo ima vrlo uredan raspored pisanja kako po horizontali, tako i po vertikali, i čita se sa lijeva na desno. Umjetnost ispisavanja kineskog pisma obično s crnom tintom zove se kaligrafija.
Kineski znakovi[a] su logografi koji se koriste za pisanje kineskih jezika i drugih iz regija na koje je historijski utjecala kineska kultura. Kineski znakovi imaju dokumentovanu historiju koja se proteže preko tri milenija, što predstavlja jedan od četiri nezavisna izuma pisanja koje su prihvatili naučnici; od njih, oni čine jedini sistem pisanja koji se kontinuirano koristi od svog pronalaska. S vremenom su se funkcija, stil i način pisanja likova uvelike razvili. Informisane dugom tradicijom leksikografije, moderne države koje koriste kineske znakove su standardizirale svoje oblike i izgovor: općenito, pojednostavljeni znakovi se koriste za pisanje kineskog u kontinentalnoj Kini, Singapuru i Maleziji, dok se tradicionalni znakovi koriste na Tajvanu, Hong Kongu i Macau.
Nakon što su uvedeni za pisanje književnog kineskog, znakovi su kasnije prilagođeni za pisanje na jezicima koji se govore u drugim zemljama širom Sinosfere . Na japanskom, korejskom i vijetnamskom, kineski znakovi su poznati kao kanji, hanja i chữ Hán respektivno. Svaka od ovih zemalja koristila je postojeće znakove za pisanje i domaćeg i kinesko-ksenskog rječnika i kreirala je nove znakove za vlastitu upotrebu. Svaki od ovih jezika pripada zasebnim porodicama jezika i općenito funkcioniraju drugačije od kineskog. To je doprinijelo da su kineski znakovi u velikoj mjeri zamijenjeni alfabetima na korejskom i vijetnamskom, ostavljajući japanski kao jedini veći ne-kineski jezik koji se još uvijek piše kineskim znakovima.
Za razliku od alfabeta, gdje slova odgovaraju zvučnim jedinicama jezika, zvanim fonemi — kineski znakovi odgovaraju morfemama, najmanjim jedinicama značenja jezika. Sistemi pisanja koji funkcionišu na ovaj način poznati su kao logografije. U kineskom, morfemi su obično jednosložni, znakovi mogu predstavljati višesložne riječi kada se piše na drugim jezicima.[b] Likovi nisu ideografski, jer odgovaraju izgovorenim morfemima, ali ne i samim apstraktnim idejama. Većina znakova je napravljena od manjih komponenti koje mogu pružiti informacije o značenju ili izgovoru znaka.
Greška kod citiranja: <ref> oznake postoje za grupu pod imenom "lower-alpha", ali nije pronađena pripadajuća <references group="lower-alpha"/> oznaka, ili zatvarajući </ref> nedostaje
Previous Page Next Page
