Hermann Emil Fischer

Hermann Emil Fischer
Nobel-premiito
Persona informo
Hermann Emil Fischer
Naskiĝo	9-an de oktobro 1852 (1852-10-09) en Euskirchen
Morto	15-an de julio 1919 (1919-07-15) (66-jaraĝa) en Berlino,  Germanio
Mortis pro	Naturaj kialoj vd
Tombo	Friedhof Wannsee, Lindenstraße (en) vd
Lingvoj	germana vd
Ŝtataneco	Germana Imperiestra Regno vd
Alma mater	Bonna universitato Universitato de Strasburgo vd
Familio
Edz(in)o	Agnes Gerlach (en) vd
Profesio
Okupo	biokemiisto kemiisto universitata instruisto vd
Laborkampo	Kemio vd
Aktiva en	Munkeno vd
Doktoreca konsilisto	Adolf von Baeyer vd
Honorigoj Honorigoj (1913)  Elliott Cresson-medalo (1909)  Baly Medal (en) (1909)  Medalo Helmholtz (1907)  Faraday Lectureship Prize (en) (1902)  Nobel-premio pri kemio (1r junio 1899)  eksterlanda ano de la Reĝa Societo (1898)  Maksimiliano-Ordeno (1898)  Cothenius Medal (en) (1890)  Davy-medalo  Pro la Merito pri la Sciencoj kaj Artoj vd
Membrecoj Membrecoj Usona Nacia Akademio de Sciencoj (Foreign Associate of the National Academy of Sciences (en) ) (1904–) Reĝa Societo de Londono (1899–) Accademia delle Scienze di Torino (1897–) Royal Physiographic Society in Lund (en) Akademio Nacia de Scienco de la Kvardeko Akademio Nacia de Medicino Bavaria Akademio de la Scienco Reĝa Sveda Akademio de Sciencoj Prusa Akademio de Sciencoj Nacia Akademio de la Linkoj Getingena Akademio de Sciencoj Usona Akademio de Artoj kaj Sciencoj Rusia Akademio de Sciencoj vd
vd	Fonto: Vikidatumoj
v • d • r

Hermann Emil FISCHER estis eminenta germana organika kemiisto, kiu faris brilajn kontribuaĵojn al la kemio pri naturproduktoj. Li estis ekzempla kemiisto kaj bonega modelo al ĉiuj generacioj de kemiistoj. Li estas konsiderata unu el la plej grandaj malkovrintoj de la biokemio. Liaj plej gravaj esploroj rilatas al molekulaj strukturoj de sennombraj biokemiaj molekuloj, speciale la sukeroj.

Li estis la unua kiu unue klarigis la strukturojn de pluraj sukeroj kaj enzimoj samkiel plurajn aliajn naturproduktojn, inklude de la glukozo, kafeino kaj ureata acido, kaj kiu elmontris la mekanismojn pri ilia formado. Li sintezis sennombrajn aminoacidojn kaj kreis el ili la malgrandajn ĉenojn kiel antaŭaĵojn al proteina formado. Li difinis la mekanismojn pri aperturo kaj fermado por klarigi kiel la enzimoj povas katalizi certajn reagojn, sed ne aliajn.

Li malkovris la kunmetaĵon fenilhidrazinon, kiu pli malfrue montriĝis tre utila rilate al variaĵo de celoj kaj estas induktaĵo de la ekzemo. Liaj eksperimentoj inkludas metodojn pri kontrolado de la kemio de la karbonhidratoj. Ĉi-esploro rezultis en la sintezo de serio da sukeroj. Lia plej granda sukceso estis la sintezo de la glukozo, fruktozo kaj manozo.

En 1902 li ricevis la Nobel-Premion pri kemio kiel agnosko pro liaj konkeroj pri la sukeraj kaj purinaj sintezoj. Li estis la unua organika kemiisto kiu ricevis tian honoron. Li difinis la kemiajn bazojn por la biokemio per siaj esploroj pri la sukeroj, enzimoj, purinoj kaj proteinoj, tiele starigante intiman rilaton inter la kemio kaj la biologio. Li ricevis la Medalon Davy de la Reĝa Societo de Londono en 1890.