Infekzioa kutsatutako uretan bainatzean (urtegiak, lakuak, eta oro har, ur gezak) harrapatzen da. Platelminto parasitoa larruazaletik sartu eta hortik zirkulazio-aparatura iristen da, gorputzaren zehar barreiatuz. Kutsatuta dauden gizabanakoek gorozkien edo gernuaren bidez parasitoaren arrautzak kanporatzen dituzte, eta horiek uretan bizi diren barraskilo batzuen barrura sartzen dira (barraskilo horiek -ur gezatakoak- parasitoaren bitarteko ostalariak dira). Barraskiloen barruan Schistosomaren harrak ugaltzen dira, eta hortik uretara berriz pasatzen dira, gizakia infektatuz eta zikloa itxiz [5].
Gaitza kronikoa izan ohi da. Hesteak kaltetzen direnean, tripako mina eta beherakoak dira sintoma nagusiak, aszitisarekin batera. Traktu urogenitala kaltetzen denean, hematuria, zistitisa eta puxikako minbizia pairatzeko joera areagotua. Harrak gorputzaren barruan ugaltzen direnean sukarra eta hotzikarak ohikoak dira. Hainbat kasutan nerbio-sistema eta gibela ere kaltetuak dira.
Aipatu behar da infektatutako pertsona ugari guztiz asintomatikoak direla.
Eskistosomiasiaren diagnostikoa gaixoaren gorozkiak edo gernua aztertzean egiten da ( bertan, parasitoaren arrautzak agertu behar dira). Odoleko edo gernuko laginetan ere parasitoaren aurkako antigorputzak antzematen gaitzaren diagnostikoa egin daiteke.
Prazicuantel da eskistosomiasiaren aurka lehentasunezko tratamendua. Botika eraginkor eta merkea da. Bakarrik ala kortikosteroideekin batera erabiltzen da. Gaur egun (2025ean) oraindik ez dago gaitzaren aurkako txertorik, ikerketa asko egon arren.
