Our website is made possible by displaying online advertisements to our visitors.
Please consider supporting us by disabling your ad blocker.
Gamal Abdel Nasser
.svg){kind=small}
.gif){kind=small}
_-_DMN.svg){kind=small}
_-_ribbon_bar.gif){kind=small}
Gamal Abdel Nasser —arabieraz: جمال عبد الناصر, Gamāl 'Abd an-Nāsir— (Alexandria, Egipto, 1918ko urtarrilaren 15a – Kairo, Egipto, 1970eko irailaren 28a) militarra, Egiptoko estatuburu eta bere garaiko arabiar buruzagirik garrantzitsuena izan zen.
1918an jaio zen, iturri batzuen arabera, Asiut probintziako herri batean (Egipto Garaia), eta, beste batzuen arabera, deltako Alexandria hirian. Postako funtzionario baten lehensemea zen; 1938 eta 1939 bitartean, akademia militarrean ikasi zuen; bertan graduatu, eta teniente gisa sartu zen indar armatuetan. Horri esker, egiptoarrek, orokorrean, baino bizitza-maila hobera iristea lortu zuen. Nasserrek laster erakutsi zuen berezko ekimen ahalmena, eta berehala igo zen armadako kideen artean. 1948an, Israelen aurkako gerran parte hartu zuen komandante mailarekin. Hurrengo urtean, 1949an, beste militar gazte batzuekin batera, Ofizial Askeen Mugimendua sortu zuen. 1952an, Faruq I.a erregea bota, eta errepublika aldarrikatu zuen estatu-kolpea emanez; Iraultzaren Kontseiluak zuzendua, bera izan buru hil arte.
1952an, Egipto krisi larria jasaten ari zen maila guztietan: ustelkeria, konstituzioaren eraginkortasunik eza, britainiarren eta frantsesen erabateko kontrola, populazioaren miseria, erregearen irudiaren ospe galtzea, etab. Armada ere aztoratuta zegoen gerra arabiar-israeldarrean izandako porrotagatik, eta, haren barruan, mugimendu sekretu bat eratu zen (1949an sortua), Ofizial Libreen Mugimendua izenekoa. Krisia 1952ko altxamenduarekin amaitu zen. Mugimenduaren zuzendaritza armadak eraman zuen, eta, bereziki, Ofizial Libreen Batzordeak, non laster Nasser nabarmenduko zen. Militar horiek laster jarri ziren harremanetan ezkerreko alderdiekin eta erregimenaren aurkako beste talde batzuekin. 1952ko uztailaren 22ko kolpe militarra, oposizio handirik gabe inposatu zen.
Boterera iristean, Ofizial Libreen Mugimendua, gobernuan hegemonikoa, bere programa aplikatzen hasi zen, Nasserren ideia pertsonalekin gero eta lotuago. Erregimen berria bi proiektu kontrajarriren artean ibili zen orduan, iraultzaren bi irudi nagusiek irudikatuta: Muhammad Naguib jeneralarena, Errepublikako presidentearena, batzar konstituziogile bat deitzearen eta askatasun politikoak berrezartzearen alde zegoena eta Nasser presidenteordearena, sozialismoaren bidez batasun- eta erregimen duina aldezten zuena. 1953ko azaroan, Naguib kargutik kendu, eta etxean atxilotu zuten, Nasserren aginduz. Hala, iraultzaren buru bihurtu zen, eta Egiptoko politikaren protagonista bihurtu zen.
1955. eta 1956. urteek Nasserren agintea sendotzeko balio izan zuten, eta haren ospea nazioarteko politikara zabaldu zen. Egoera horretan, Suezko kanalaren nazioarteko krisia sortu zen. 1955eko apirilean egin zen Bandungeko batzarrak neutralismo positiboaren filosofiaren edo Lerrokatu Gabeko Mugimenduaren aitzindarietako bat bihurtu zuen Nasser (Jugoslaviako Tito eta Indiako Nehrurekin batera). Gerra Hotzaren garaiko Egiptoren neutraltasunak tentsioak eragin zituen mendebaldeko potentziekin, eta horiek uko egin zioten Aswango presaren eraikuntza finantzatzeari. Errepresalian, Nasserrek Suezko kanalaren konpainia nazionalizatu zuen 1956an. Erresuma Batuak, Frantziak eta Israelek eraso bat antolatu zuten ubidearen kontrolari berriro heltzeko, baina, Estatu Batuen eta Sobietar Batasunaren presio bateratuaren ondorioz, berriro atzera egin behar izan zuten. SESBek nolabaiteko eragina irabazi zuen Egipton, Aswango presa eraikitzeko laguntza finantzario eta teknikoa eskaini baitzuen. Krisiaren emaitzak nabarmen handitu zuen Nasserren ospea mundu arabiarrean, eta batasun arabiarraren aldeko diskurtsoek eraman zuten Arabiar Errepublika Batua sortzera, zeinean Egipto eta Siria sartu ziren 1958an.
Ubidea nazionalizatu ondoren, Nasser nazionalismo arabiar edo panarabismoaren erreferente nagusia izan zen, joera sozialista eta populista zuena. Oinarri panarabistekin, Nasser, Egiptok parte hartzen ez zuen petrolio-merkataritzan, leku bat irabazten saiatu zen potentzia handiekin, arrakastarik gabe baina. 1958ko otsailean, Siriako Baaz alderdiaren ekimenez, bi estatuak Arabiar Errepublika Batuan batu ziren Nasserren lehendakaritzapean, nahiz eta batasuna 1961eko irailean desegin zen.
Barne-politikaren ezaugarri nagusia autoritarismoa izan zen, nahiz eta Nasserrek berak diktadura baten itxura saihestu zuen, eta «boterearen benetako eramaileak» indar armatuak zirela (eta ez bera) erakusten saiatu zen. Panarabismoan irmo sinesten zuen; bere ideiak gainerako herrialde arabiarretara zabaltzeko borrokatu zen, eta elkartasuna adierazi zien Tunisiako eta Aljeriako kolonien aurkako mugimenduei, eta Ekialde Hurbileko politikariei laguntzen zien, zeinak eskualdearen eragin britainiarra eta frantsesa ezabatzen baitzuten. Nasserrek sozialismo arabiarraren doktrinekin bat egin zuen, eta, ondorioz, errotik murriztu zuen antzinako aristokrazia egiptoarraren boterea, estatuak ekonomian esku-hartzea bultzatuz, kapital britainiar eta frantseseko enpresak nazionalizatuz, eta laizismoaren aldeko gizarte-legeak emanez (emakumearen emantzipazioa, auzitegi erlijiosoen gainetik zibilen lehentasuna ezarriz). Nasser musulman zintzoa zen arren, ez zion «sozialismo arabiarraren iraultza» zalantzan jartzen zuten elizgizon islamiarren jazartzeari utzi; horrek islameko sektore erradikalenekin borrokatzera eraman zuen, hala nola Anaia Musulmanekin. Haiek ordena zaharrera itzultzeko sabotatzaile atzerakoitzat jo zituen Nasserrek, eta, 1953az geroztik, jazarriak izan ziren.
Sei Egunetako Gerran (1967ko ekaina), Egiptoko armadak, Siria eta Jordaniako armadekin koordinatuta («koalizio arabiarra» osatzen zuten), lurrez eta airez ikaragarrizko porrota jasan zuen Israelen aurrean, eta horrek ekarri zuen Nasserren ospea eta, oro har, nazionalismo arabiarraren gainbeheraren hasiera. Egipton, israeldarren garaipenaren berri izan ondoren, Nasserrek dimititu egin zuen, baina bere aholkulariek (Anuar el-Sadat, besteak beste) bere postuan jarraitzeko eskatu zioten; kale-manifestazioek ere boterean jarraitzea eskatzen zuten, eta, beraz, bertan behera geratu zen dimisioa. Naserismoak, oraindik ere, Libian 1969an Muamar el Gadafik zuzendutako iraultza inspiratu zuen. Egipto eta Siriaren arteko lotura politikoko proiektu bat ere prestatu zuen 1970ean, baina ez zen aurrera joan, eta bi urte geroago desegin zen.
Bihotzekoak jota hil zen, bat-batean, 1970eko irailaren 28an. Anuar el-Sadatek ordezkatu zuen, eta herrialdearen kanpo-politikan norabidean aldaketa gogorrak ezarri zituen, SESBekiko aliantza hautsiz eta AEBrekin loturak bilatuz. Nasser, gainera, Sobietar Batasuneko heroi izendatu zuten[1].
- ↑ «Egypt News - Foreign policy of Gamal Abdel Nasser» web.archive.org 2013-12-08 (Noiz kontsultatua: 2024-05-10).
Previous Page Next Page
