Testamentu

Testamentua (latinezko testatio mentis edo nahiaren lekukotasuna), azken-nahia edo ordenua (Ipar.) norbaitek bere azken nahiaz egiten duen adierazpen idatzia da, bera hilez gero bere ondasunez erabakitakoa aditzera ematen duena; adierazpen hori biltzen duen legezko dokumentua.

Aldebakarreko negozio juridikoa da testamentua, kausatzaileak (hildakoa) erabil dezake bere mortis causa oinordetza antolatzeko (oinordekoak izendatu; bakoitzari zenbat utzi adierazi; oinordekoei baldintzak eta epeak ezarri eta abar).

Espainiako Kode Zibilak jasotzen duen borondatezko oinordetza bakarra da eta honela definitzen du 667. artikuluan: “Testamentu deritzo norbaitek, bere heriotza gertatu eta geroko, bere ondasun guztiak edo batzuk xedatzeko gauzatzen duen egintzari.”^[1]

Beraz, kausatzaileak ez badu testamentuz oinordetza antolatzen edota soilik bere ondarearen zati bat soilik antolatzen badu, legeak ezarriko du bere ondasunen banaketa (abintestato oinordetza, KZko 668 art.).^[2]

1. ↑ Espainiako Kode Zibila, 1889ko uztailaren 24koa.
2. ↑ IMAZ ZUBIAUR, Leire (2007): “Oinordetza-Zuzenbidea”, (Euskara Errektoreordetzaren sare argitalpena).