Hartochdom Swaben

It Hartochdom Swaben (Dútsk: Herzogtum Schwaben) wie ien fan de fiif stamhartochdommen fan it Eastfrankyske Ryk. It wie it stamgebiet fan de Alemannen of Sueven, dy't der yn de Lette Aldheid festigen.

Wylst it histoaryske gebiet Swaben syn namme fan de Sueven krige, dy't yn de trijehoeke tusken de Donau en de Ryn wennen, wie it stamhartochdom folle grutter. De Fogezen yn de Elsas wie de westgrins, wylst de rivier de Lech de eastgrins wie. De súdgrins gie by de Gotthardpas yn Switserlân en Chiavenna (Kleven) yn Noard-Itaalje lâns. As de namme fan it stamhartochdom waard beide "Alemanje" en "Swaben" brûkt, mar yn de rin fan de alfde iuw waard "Swaben" almeast brûkt.

It hartochdom wie útroppen troch paltsgreve Erganger fan de Alaholfingers yn 915. Hy gie de alliânsje oan mei syn tsjinstanner Boergard II fan de Hûnfridingers en hja fersloegen Koenraad I fan Franken, dy't de Eastfrankyske kening wie.

De wichtichste hearskers fan Swaben wiene de Hohenstaufers dy't de macht holden fan 1079 oant 1268, mei útsûndering fan in koart skoftke. Ek foar it grutste part yn dy perioade wienen hja keizers fan it Hillige Roomske Ryk.

Nei in iuwenlang skeel mei it Hûs Zähringen, skate it Markgreefskip Baden him fan it stamhartochdom yn de tolfde iuw ôf. It oerbliuwende diel bleau as stamhartochdom bestean oant 1268 mei it ûnthalzjen fan de lêste Hohenstaufske hartoch Konradyn. Greve Rudolf fan Habsburch, dy't ta kening fan Dútslân keazen waard yn 1273, besocht it stamhartochdom nij libben te jaan en liet it oergean nei syn jongste soan, de lettere hartoch Rudolf II fan Eastenryk, dy't it op syn bar neiliet oan syn soan Jan Parrisida. Jan stoar sûnder opfolgers yn 1312 of 1313 en dat betsjutte de ein fan it stamhartochdom, allyksa de hartochstitel.