Alonso Berruguete

Alonso Berruguete

Biografía
Nacemento	c. 1486 Paredes de Nava, España
Morte	setembro de 1561 (Gregoriano) (74/75 anos) Toledo, España
Pintor de cámara
Actividade
Ocupación	pintor, escultor, arquitecto
Período de actividade	1495 (Gregoriano) - 1561 (Gregoriano)
Obra
Obras destacables (1512 (Gregoriano)) Salome with the head of John the Baptist (en) (1515 (Gregoriano)) Madona com Menino (pt)
Familia
Pai	Pedro Berruguete Elvira González
Descrito pola fonte	Svensk uppslagsbok Meyers Konversations-Lexikon, 4ª edición (1885–1890) Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron

Alonso Berruguete, nado en Paredes de Nava, Palencia en 1490 e finado en Toledo en 1561, foi un escultor castelán do manierismo, fillo do pintor Pedro Berruguete. Tamén fixo obras pictóricas.

Aprendeu pintura e escultura no taller familiar; as súas obras de entón evidencian o contacto cos escultores activos en Castela, fundamentalmente en Burgos, Ávila, Valladolid e Palencia. Desde 1507 estivo en Italia ampliando os seus coñecementos de pintura, principalmente en Florencia, onde debeu chegar cara a 1512. Alí é citado varias veces por Vasari, quen constata os seus contactos con Bramante, Michelangelo e Leonardo da Vinci. Estivo entre os manieristas toscanos discípulos de Andrea do Sarto e hai quen afirma que participou activamente na xénese do manierismo pictórico florentino. Copiou o Laocoonte recentemente descuberto en Roma por encargo de Bramante, e iso fai supor que se aliñaba no grupo rival de Michelangelo Buonarrotti.

Os longos anos de estancia en Italia permitíronlle coñecer profundamente aos mestres do Quattrocento e os modelos da escultura grecolatina clásica; na súa obra hai unha admiración profunda pola obra de Donatello, quen lle inspira algúns tipos, e, desde logo, Miguel Anxo, polos seus volumes rotundos e a atormentada terribilitá da súa obra final. De Leonardo da Vinci aprendeu a individualizar os rostros, a pesar do cal todas influencias confluíron nun estilo moi persoal e un temperamento fortemente expresivo, que se reflicte nas súas figuras dun contorno llameante e anguloso que revive a estética do Gótico. Vasari considera que en Florencia copiou os cartóns de Michelangelo realizados para a decoración da sala do Gran Consello.