Escleractinias

Escleractinias/escleractinios Scleractinia Rango fósil: Triásico medio - Actualidade (240 - 0 Millóns de anos)
Diploria labyrinthiformis
Clasificación científica
Reino: Animalia Filo: Cnidaria Clase: Anthozoa Subclase: Hexacorallia Orde: Scleractinia Bourne, 1900
Familias
Véxase o texto
Sinonimia
Véxase o texto

Os escleractinias, ou escleractinios, Scleractinia, chamados vulgarmente corais duros ou corais pétreos, constitúen unha orde de cnidarios antozoos da sublcase dos hexacoraliarios.^[1]

Son antozoos exclusivamente mariños que non presentan o estado de medusa, polo que o seu ciclo de vida comprende exclusivamente o estado de pólipo. Anatomicamente son moi similares ás anemones de mar, pero diferéncianse delas en que xeran un esqueleto duro calcario, aínda que, como elas, están armados con células urticantes coñecidas como cnidocitos. Como en todos os hexacoraliarios, o número de tentáculos é seis ou de múltiplos de seis. Poden encontrarse moi distintas formas, tamaños e coloracións dentro dos corais desta orde.

Estes pólipos teñen un corpo cilíndrico coroado por un disco oral no que se abre a boca rodeada de tentáculos. Aínda que algunhas especies son solitarias, a maioría son coloniais. O pólipo fundador da colonia aséntase e comenza a segregar carbonato cálcico para protexer o seu brando corpoo. Os corais solitarios poden medir até 25 cm de ancho, pero nas especies coloniais os pólipos adoitan medir só uns poucos milímetros de diámetro. Estes pólipos reprodúcense asexualmente por xemación, pero permanecen unidos entre si, formando unha colonia de clons de múltiples pólipos cun esqueleto común, que pode ter até varios metros de diámetro ou de altura segundo as especies.

A forma e a aparencia de cada colonia depende non só da especie, senón tamén da súa situación, profundidade, de se as augas sen moi movidas ou pouco, e doutros factores. Moitos destes corais que viven en augas pouco profundas conteñen organismos unicelulares simbiontes coñecidos como zooxantelas dentro dos seus tecidos. Estas danlle a súa cor ao coral que, polo tanto, pode variar en tonalidade dependendo da especie de simbionte que conteña.

Os corais duros ou pétreos reprodúcense tanto sexual como asexualmente. A maioría das especies liberan os gametos no mar, onde ten lugar a fecundación, e as larvas (plánulas) desprázanse como parte do plancto, pero algunhas especies incuban os seus ovos. A reprodución asexual nas especies coloniais prodúcese principalmente por fragmentación, cando parte da colonia se desprende e vai a asentarse noutra parte.

1. ↑ Scleractinia Bourne, 1900 no WoRMS. Consultado o 18 de agosto de 2020.