En astrofísica denomínase zona de habitabilidade estelar, zona de habitabilidade circunestelar ou simplemente zona de habitabilidade á rexión derredor dunha estrela na que se atopase un planeta terrestre ou un satélite cunha masa comprendida entre 0,6 e 10 veces a masa da Terra, cunha presión atmosférica superior ós 6,1 milibares (que corresponde co punto triplo da auga), cunha luminosidade e radiación incidente que permitise atopar auga na súa superficie en estado líquido.