Animismus

Animismus (ab anima^[1] est cosmotheoria quae docet entitates non humanas—sicut animalia, plantae, et res inanimatae—essentiam spiritualem possidere.^[2][3][4]

Animismus in anthropologia religionis est ratio fidei nonnullorum populorum indigenorum,^[5] praecipue ante reliionem ordinatam ortam.^[6] Quamquam cuique culturae sunt variae mythologiae et ritus, animismus usitatissimum filum ex populorum indigenarum conspectibus spiritualibus vel supernaturalibus describere traditur. Conspectus animisticus est tam elementarius, mundanus, quotidianus, adeo neglectus ut plurimis indigenis animisticis in suorum linguis non est verbum quod cum animismo (vel etiam religione) congruat^[7]; verbum enim animismus merus constructus anthropologicus est.

Plerumque ob tales discrepantias ethnolinguisticae et culturales, opiniones discrepantur num notio animismi ad latam fidem religiosam aut ad adultam religionem sui iuris pertineat. Definitio usitata et accepta solum saeculo undevicensimo exeunte crevit, ab Eduardo Tylor Equite "una ex primis anthropologiae notionibus, si non prima,"^[8] excogitata.^[9]

Animismus fidem amplectitur non esse separationem inter mundum spiritualem et physicam (vel materialem), et animas vel spiritus exsistere non solum in hominibus, et etiam in nonnullis animalibus aliis, plantis, saxis, proprietatibus geographicis sicut montes et flumina, vel aliis entitatibus in circumiectis naturalibus inventis, inter quas tonitrus, ventus, et umbrae. Animismus sic dualismum Cartesianum reicit. Animismus praeterea sententias abstractas verbis, nominibus veris, et metaphoris in mythologia attribuere possunt. Nonnulli cives mundi non tribalis (sicut auctor Daniel Quinn, sculptor Lawson Oyekan, et multi Neopagani) se animisti habent.^[10]