Consolatio est solatium psychologicum alicui datum qui amissionem severam et commoventem passus est, sicut mortem amoris. Quae usitate per expressionem paenitentiae amissionis praebetur, spem eventuum prosperorum futurorum exprimens. Consolatio itaque est res magni momenti in artibus, historia, philosophia, psychologia, et religione oriens. In medicina, consolatio sic late descripta est:
Antequam et postquam medicina prima diagnoses medicamenta, et chirurgiam eis qui patiuntur offert, consolationem conferre debet. Consolatio est donum. Consolatio, cum accidit vel inevitabile fit, damnum consolatur. Hoc solatium . . . significat tempus transitorium, tempus praeparatum cum angor praesens conversum fuerit. Consolatio illam conversionem promittit.[1][2]
In nonnullis contextibus, praecipue in religione, consolatio describitur res gemella vel opposita experientiae solitudinis, totius damni.[3]