Lingua Neapolitana

Lingua Neapolitana Napulitano
IPA	[ - ]
Taxinomia	Linguae Indoeuropaeae  Linguae Romanicae   Linguae Romanicae occidentales    Linguae Italoromanicae     Lingua Neapolitana
Locutores	7 500 000
Sigla	1 -, 2 nap, 3 nap
Status publicus
Officialis	-
Privata	Italia
Litterae	—
Scriptura	Latina
Procuratio	-
Familiae linguisticae coloribus Vicipaedicis pictae

Lingua Neapolitana^[1] (illa ipsa lingua Napulitano) adhibetur Neapoli, in urbe ad sinum orae occidentalis Italiae meridionalis sita. Quamquam lingua saepe dicitur esse dialectos linguae Italianae, tamen est lingua segrex. Qui Neapolitani sermonis insueti solum Italiane sciunt, non sine aliqua exercitatione Neapolitane loquentes intellegunt.

Rex Hispaniae Carolus III, postquam imperator Neapolis Siculaeque factus est, saeculo duodevicesimo edictum edidit, ut Neapolitana lingua propria agnoscatur. Habet proprium lexicon, grammaticam, historiamque, quae ab usu linguae Italianae differunt. Habet ipsius dialectos quoque, quae in Campania Maritimaque, Aprutio, Apulia, Calabria, Lucania, Molensique adhibentur.