Our website is made possible by displaying online advertisements to our visitors.
Please consider supporting us by disabling your ad blocker.
Lingua Sanscrita
| Lingua Sanscrita [[:sa:संस्कृत|संस्कृत]]
| ||
|---|---|---|
| Taxinomia: | lingua Indoeuropaea e familia Indoiranica | |
| Status: | status fere antiquissimus linguarum Indicarum; parens proxima multarum recentiorum | |
| Sigla: | 1 sa, 2 san, 3 san | |
| Usus | ||
| Aevum: | saec. X a.C.n. (fortasse antea) – saec. IV p.C.n. | |
| Situs: | India septentrionalis hodie lingua culturalis; officialis Indiae; lingua sollemnis Hinduismi
| |
| Litterae: | Litterae Sanscritae | |
| Scriptura: | Devanagari aliaeque scripturae fere omnes Asiae meridionalis | |
.png) | ||
Lingua Sanscrita[1] (Devanagari संस्कृतम् saṃskṛtam) est antiquissima lingua Indoeuropaea familiae Indoiranicae,[2] divisionis Indicae sive Indoaryanae. Hodierni sermones Indoiranici, inter quos Hindicus et Bengalicus, e Sanscrito oriuntur.
Fuit lingua maximi momenti in historia subcontinentis Indicae antiquae, abhinc annorum 3500 coepti,[3][4] cum primariă Hinduismi lingua sacra et sermo plurimorum operum philosophiae Hinduicae(d) ac nonnullorum praecipuorum Buddhismi et Iainismi textuum esset.
Per multas variationes dialectosque, fuit lingua franca Indiae antiquae et mediaevalis.[5][6][7] Primo millennio ineunte, cum Buddhismus et Hinduismus ad Asiam Meridio-Orientalem,[8] Orientalem,[9] et Mediam[10] migravissent, lingua altae culturae(d) et regalis illorum locorum facta est.[11][12]
Haec lingua, etiamnunc a nonnullis adhibita, una est e duobus et viginti sermonibus Indiae schedulo enumeratis, atque una ex quattuor linguis classicis hucusque a gubernatione Indica laureatis. E scriptoribus litterarum Sanscritarum enumerari merent poëta Kālidāsa et grammaticus Pāṇini, sed opera maxima nominibus auctorum incertis et fortasse fictis traduntur, exempli gratia carmina epica Mahābhārata et Rāmāyaṇa, necnon collectanea lyrica antiquissima Ṛgveda, Sāmaveda, Yajurveda, et Atharvaveda.
Lingua Sanscrita hodie characteribus devanagari saepius scribitur et divulgatur, at in India et Asia Meridiorientali multi alii abecedarii e scriptura antiqua Brahminica(d) orti etiam adhibentur. Et abecedario Latino philologi Europaei Americanique, translitterationem "IAST" consecuti, utuntur.
- ↑ Christianus Lassen, Institutiones linguae Pracriticae (Bonnae, 1837) (Textus apud Google Books) pp. 31–36, al.
- ↑ Woodard, Roger D. (2008). The Ancient Languages of Asia and the Americas. SUNY Buffalo. pp. 1. ISBN 9780521684941
- ↑ Murray 2007: v–vi, 1–18, 31–32, 115–116.
- ↑ Coward 1990: 3–12, 36–47, 111–112.
- ↑ Keown et Prebish 2013: 15.
- ↑ Deshpande 2011: 218–220.
- ↑ Ruppel 2017: 1–2, 102–104.
- ↑ Majumdar 1974: 1–4.
- ↑ Charles Orzech; Henrik Sørensen; Richard Payne (2011). Esoteric Buddhism and the Tantras in East Asia. BRILL Academic. pp. 985–996. ISBN 978-90-04-18491-6; Upendra Thakur (1992). India and Japan, a Study in Interaction During 5th Cent.-14th Cent. A.D.. Abhinav Publications. pp. 53–61. ISBN 978-81-7017-289-5.
- ↑ Banerji 1989: 595–96.
- ↑ Howard 2012: 21.
- ↑ Pollock 2009: 14.
Previous Page Next Page
