Savericus de Malleone

Savericus de Malleone sive de Malo Leone^[1] (mortuus die 29 Iulii 1233) fuit nobilis Pictaviensis, trobator in lingua Occitanica, qui in Anglia et Francia militavit. Fuit filius Radulphi de Malleone domini Toarcii. In primis pro puero Arthuro duce Britanniae militavit; anno 1202 captus sed post duos annos a rege Iohanne liberatus officium siniscalci Pictaviensis suscepit. Anno 1211 cum Raimundo comite Tolosano Simonem Montis Fortis in urbe Castro Novo obsedit. Rursus pro rege Iohanne in Bello Baronum ab anno 1215 pugnavit, annoque insequenti inter regentes Henrici III numeratus est. Anno 1219 Cruce signatus in quinta expeditione sacra ad obsidionem Damiettae adfuit. Anno 1227 inter nobiles Pictavienses et Andecavenses contra Ludocicum IX repugnavit.

Vita brevis Savarici de Malleone in libris manu scriptis carminum Occitanicarum reperitur. Petrus Vallis Cernaii in Historia Albigensi sic describit vel vituperat: "... ille pessimus apostata, ille prevaricator iniquus, filius Diaboli, minister Antichristi, Savericus videlicet de Malleone, omnem excedens hereticum, omni deterior infideli, impugnator ecclesiae, Christi hostis. O virum, immo virus, pessimum, Savericum dico, qui, scelestus et perditus, inpudens et inprudens, currens adversus Deum erecto collo, inpugnare ausus est ecclesiam sanctam Dei! O hominem apostasie principem, crudelitatis artificem, perversitatis actorem ..."^[2]