Seraphim

Seraphim seu Seraphin (a nomine plurali Hebraico, quod est שְׂרָפִים śərāfîm; Graece σεραφείμ; confer Arabice مشرفين musharifin^[1]) sunt antiquus angelorum ordo. Ipsum vocabulum partes in hodiernis Iudaismo, Christianismo, et Islam agit.^[2]

In Libro Isaiae Bibliorum Sacrorum de Seraphim (6, 1–7) legitur:

1 In anno, quo mortuus est rex Ozias, vidi Dominum edentem super solium excelsum et elevatum;

et fimbriae eius replebant templum.

2 Seraphim stabant iuxta eum; sex alae uni et sex alae alteri: duabus velabat faciem suam

et duabus velabat pedes suos et duabus volabat.

3 Et clamabat alter ad alterum et dicebat:

Sanctus, Sanctus, Sanctus Dominus exercituum;

plena est omnis terra gloria eius.

4 Et commota sunt superliminaria cardinum a voce clamantis, et domus repleta est fumo.

5 Et dixi:

Vae mihi, quia perii!

Quia vir pollutus labiis ego sum

et in medio populi polluta labia habentis ego habito

et regem, Dominum exercituum, vidi oculis meis.

6 'Et volavit ad me unus de seraphim, et in manu eius calculus, quem forcipe tulerat de altari,

7 et tetigit os meum et dixit:

Ecce tetigit hoc labia tua,

et auferetur iniquitas tua,

et peccatum tuum mundabitur.

Etiam Carolus Baudelaire in "Franciscae," carmine Latino in Les fleurs du mal divulgato, de seraphim canit.