Beloofde Land

Zie Het beloofde land voor andere betekenissen

Het Beloofde Land (Hebreeuws: הארץ המובטחת, Ha'Aretz HaMuvtahat) is een religieuze term die is ontleend aan de traditie in de Hebreeuwse Bijbel, zoals beschreven in het boek Genesis, waarin God aan Abram beloofde dat zijn nakomelingen het land Kanaän, zouden bezitten (Genesis 15:1-21; 17:4,5). Deze belofte werd bevestigd aan zijn zoon Isaak (Genesis 26:3) en vervolgens aan zijn kleinzoon Jakob (Genesis 28:13).

Volgens de Hebreeuwse Bijbel verbleven de Israëlieten enige honderden jaren na Abraham (dit is de latere naam van Abram) in Egypte waar ze na verloop van tijd door de toenmalige farao werden onderdrukt, waarop de uittocht uit Egypte volgde, het vertrek uit Egypte op weg naar dit "land van belofte", "een land dat overvloeit van melk en honing" (Exodus 13:5). Na veertig jaar rondgezworven te hebben in de Sinaïwoestijn trokken ze onder aanvoering van Jozua Kanaän binnen (Numeri 34:1-12). In de loop der eeuwen zouden ze een groot deel van dit land op de daar wonende volken hebben veroverd. Deze verovering werd geïnterpreteerd als een vervulling van Gods belofte (Deuteronomium 1:8).