Constans II van Rome

Dit artikel gaat over Constans II, opstandig Romeins keizer en legendarisch Brits koning. Voor keizer Constans I zie Flavius Iulius Constans.

Constans II (volledige naam onbekend) (? - 411) was de oudste zoon van de Romeinse keizer Constantijn III, en was door hem tot medekeizer benoemd: hij regeerde van eind 409 tot 411. Tevens wordt hij vermeld als koning van Brittannië, maar dat verhaal lijkt een mythe te zijn (zie hieronder).

Constans groeide op in een klooster, totdat hij in 408 de titel Caesar kreeg. Zijn vader stuurde hem vervolgens naar Spanje, samen met generaal Gerontius, om delen van de koninklijke familie aldaar uit te schakelen die onrust in het westelijk rijk veroorzaakten.

Constans liet huis, haard en vrouw in Zaragoza onder de hoede van Gerontius achter en meldde zich vervolgens in Arles. In september 409 hadden de barbaren, die de Rijn-linie hadden doorbroken en al twee jaar plunderend door Gallië trokken, de Pyreneeën bereikt, waar ze Constantijns legers versloegen en Spanje binnentrokken. Terwijl Constantijn voorbereidingen trof om Constans terug te sturen om deze crisis te bezweren (hij benoemde Constans nu ook tot medekeizer), ontving hij het bericht dat Gerontius, waarschijnlijk uit angst om door Constans vervangen te worden, rebelleerde en ene Maximus tot keizer had benoemd. Ondanks Constantijns inspanningen kwam zijn angst uit, en viel Gerontius vanuit Spanje aan het hoofd van een barbarenleger aan. Constantijns troepen werden verslagen bij Vienne in 411. Constans, die nooit meer naar Spanje was gegaan en nog in Vienne zat, werd gevangengenomen door Gerontius en geëxecuteerd.