Larry Williams | ||||
---|---|---|---|---|
Algemene informatie | ||||
Volledige naam | Lawrence Edward Williams | |||
Geboren | 10 mei 1935 | |||
Geboorteplaats | New Orleans![]() | |||
Overleden | 7 januari 1980 | |||
Overlijdensplaats | Los Angeles![]() | |||
Land | Verenigde Staten | |||
Werk | ||||
Jaren actief | 1954-1979 | |||
Genre(s) | Rock-'n-roll, rhythm-and-blues | |||
Beroep | Singer-songwriter, pianist, muziekproducent | |||
Instrument(en) | zang, piano | |||
Label(s) | Specialty, Okeh | |||
(en) AllMusic-profiel (en) Discogs-profiel (en) IMDb-profiel (en) Last.fm-profiel (en) MusicBrainz-profiel | ||||
|
Lawrence Edward Williams (New Orleans, 10 mei 1935 – Los Angeles, 7 januari 1980)[1] was een Amerikaanse rhythm-and-blues- en rock-'n-roll-zanger, liedjesschrijver, muziekproducent en pianist. Williams is vooral bekend door een paar rock-'n-roll-nummers uit de jaren 1957-1959, die tot de klassiekers in het genre behoren: Short fat Fannie, Bony Moronie, Slow down, Dizzy Miss Lizzy, Bad boy en She said yeah, allemaal op Specialty Records. Afgezien van She said yeah had hij al deze nummers zelf geschreven. Larry Williams was populair bij de popgroepen van de Britse invasie. Zo namen The Rolling Stones en The Animals She said yeah op en The Who Bony Moronie. The Beatles namen zelfs drie van zijn liedjes op: Slow down, Dizzy Miss Lizzy en Bad boy.[2]
Williams was vooral in zijn Specialty-tijd een succesvol zanger. In de jaren zestig van de 20e eeuw was hij een succesvol muziekproducent. Zijn carrière werd echter ook getekend door geweldsincidenten en druggebruik. Hij was lange tijd bevriend met Little Richard.