Loonse Successieoorlogen

Niet te verwarren met de Loonse Oorlog (1203–1206) in Holland en Zeeland.

Loonse Successieoorlogen
Onderdeel van de Luiks-Brabantse oorlogen
Zuidelijke Nederlanden ca. 1250. Loon (geel) en Chiny (blauw) verdwenen door de Loonse Successieoorlogen van de kaart.
Datum	1336 – 1366
Locatie	Graafschap Loon
Resultaat	Luikse overwinning
Casus belli	Overlijden van Lodewijk IV
Territoriale veranderingen	Inlijving Loon door Luik Inlijving Chiny door Luxemburg
Strijdende partijen
Loon[1] Gesteund door: Brabant (1337–1363) Luxemburg (1361–1366) Prinsbisdom Luik Gesteund door: Paus in Avignon
Leiders en commandanten
Diederik van Heinsberg Jan III van Brabant Arnold van Rummen Wenceslaus I Johanna van Brabant (1361–1363) Godfried van Dalenbroek (1361–1362) Adolf van der Mark Engelbert III Jan van Arkel Paus Benedictus XII

De Loonse Successieoorlogen zijn de opvolgingsconflicten die ontstonden na het kinderloos overlijden van graaf Lodewijk IV op 22 januari 1336. In het eerste tijdperk slaagde het graafschap Loon erin om zijn zelfstandigheid ten opzichte van het prinsbisdom Luik te bewaren, maar nadat in 1364 het graafschap Chiny al verkocht was aan het hertogdom Luxemburg om de oorlogskosten te dekken, kwamen de oorlogen tot een einde door de aanhechting van Loon bij Luik in 1366.

Omdat er tussen 1346 en 1361 vrede was, wordt er zowel gesproken over Loonse Successieoorlogen in meervoud als Loonse Successieoorlog in enkelvoud met twee tijdperken, bedrijven of fasen.^[2]

1. ↑ Men moet onthouden dat Arnold en Godfried ook onderling met elkaar streden en geen hecht verbond tegen de Luikse prins-bisschop vormden.
2. ↑ Molemans, Jos (1992). Loon tussen Brabant en Luik. Teloorgang en toch behoud van eigen identiteit. Vereniging voor Limburgse Dialect- en Naamkunde, Hasselt. Geraadpleegd op 12 januari 2017.