In de muziek is een mol of molteken, genoteerd als ♭, een teken dat op de notenbalk geplaatst wordt vóór een noot die men chromatisch een halve toon wil verlagen. Als een bepaalde toon in het gehele muziekstuk verlaagd moet worden, plaatst men een mol als voortekening vooraan de balk, direct na de sleutel; het teken geldt dan voor alle octaven. Het teken is een stilistische vorm van de Duitse toon (ronde) b (b-rotundum), die b molle (Latijn: zachte b) genoemd werd, en overeenkomt met "onze" toon bes. De benamingen in het Frans, bémol, en het Italiaans, bemolle, refereren daar nog aan. Dit is de normale muzieknotatie als men binnen een toonsoort het gebruikelijke toonafstandsschema wil handhaven, of wanneer men van het schema binnen de gestelde toonsoort wil afwijken. De benaming van een verlaagde toon eindigt op -es (-s na een klinker). Het ongedaan maken van een eerder in de maat of in de toonsoort voorkomende mol geeft men aan met een herstellingsteken.
Voor verhogen met een halve toon wordt het kruis (♯) gebruikt.
De benaming mol komt uit de leer van de hexachorden van Guido van Arezzo. Het was oorspronkelijk de B van het hexachordum mollum.
In de gebruikelijke muzieknotatie kan een mol op een aantal manieren voorkomen.
De Duitse benaming moll is een aanduiding voor de kleine-tertstoonsoort, ook wel mineur genoemd.