Penicilline

Penicilline
Chemische structuur
Algemene structuur van penicilline
Farmaceutische gegevens
Metabolisatie	lever
Halveringstijd (t1/2)	0.5 tot 56 uur
Uitscheiding	Renaal
Gebruik
Toediening	intraveneus, intramusculair, oraal
Risico met betrekking tot
Zwangerschapscat.	B (geen risico in niet-menselijke onderzoeken)[1]
Chemische gegevens
Molecuulformule	R-C9H11N2O4S
Portaal    Geneeskunde

Penicilline is een antibacteriële stof die in 1928 herontdekt werd door de Schotse arts-bacterioloog Alexander Fleming. Er zijn aanwijzingen dat andere onderzoekers al eerder de antibacteriële eigenschappen van vergelijkbare schimmels hadden opgemerkt. Een opvallend voorbeeld is de Franse legerarts Ernest Duchesne. In 1897 diende Duchesne een proefschrift in waarin hij beschreef hoe schimmels bacteriële infecties konden bestrijden. Zijn werk kreeg destijds echter geen aandacht, waarschijnlijk door een gebrek aan wetenschappelijke validatie en zijn jonge leeftijd.

Pas later werd penicilline het eerste algemeen bruikbare antibioticum tegen bacteriën bij infectieziekten. De stof is een voorbeeld van Bètalactamantibiotica (β-lactam), een groep stoffen met vergelijkbare eigenschappen. Howard Florey en Ernst Boris Chain bewezen de praktische geneeskrachtige werking van hoge doses penicilline voor infectieziekten, daarom wonnen ze met Fleming de Nobelprijs voor Fysiologie of Geneeskunde in 1945.^[2]

1. ↑ Walling, Anne D. (2006). Tips from Other Journals – Antibiotic Use During Pregnancy and Lactation. American Family Physician 74 (6): 1035.
2. ↑ Bert Theunissen: De ontwikkeling van penicilline. Over ontdekkingen in de wetenschap, pp 37-46 Hoofdstuk 2, in Coster, Edwin, red.: Wat is wetenschap? Een filosofische inleiding voor levenswetenschappers en medici, VU Uitgeverij Amsterdam, tweede herziene druk 2011