Riemannintegratie

De riemannintegratie is een methode binnen de integraalrekening, die door de Duitse wiskundige Bernhard Riemann is ontwikkeld om op een interval de oppervlakte onder de grafiek van een functie te berekenen. De oppervlakte is de riemannintegraal van die functie over een gegeven interval.

De riemannintegraal is voor veel theoretische doeleinden ongeschikt. De integraal van een groot aantal functies kan met behulp van de hoofdstelling van de integraalrekening of door numerieke integratie worden bepaald. Sommige van de technische onvolkomenheden van riemannintegratie worden weggenomen door de Riemann-Stieltjes-integraal en bijna alle door de Lebesgue-integraal.