Wet van Raoult

De wet van Raoult, genoemd naar de Franse scheikundige François-Marie Raoult (1830-1901), stelt dat voor een ideaal mengsel de partiële druk van component ${\displaystyle i}$ in de gasfase gelijk is aan de molfractie (molaire breuk) van component ${\displaystyle i}$ in de vloeistoffase maal de verzadigde dampspanning.

${\displaystyle P_{i}=x_{i}P_{i}^{*}}$,

met

${\displaystyle P_{i}^{*}}$ de verzadigde dampspanning van de zuivere component [Pa]

${\displaystyle P_{i}}$ de partiële druk van component ${\displaystyle i}$ [Pa]

${\displaystyle x_{i}}$ de molfractie component ${\displaystyle i}$ in de vloeistoffase [-]

Raoult stelde zijn wet op op grond van onderzoekingen in de jaren 1887 en 1888. De wet geldt in het algemeen slechts voor verdunde oplossingen.

Deze wet vormt samen met de wet van Dalton de basis voor destillatieberekeningen en samen met de wet van Henry voor de beschrijving van niet-ideale oplossingen. Een praktische toepassing van de wet is een ontgasser.