![]() M-30 na pomniku w Niżnym Nowogrodzie | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Rodzaj | |
Historia | |
Prototypy | |
Produkcja seryjna | |
Wyprodukowano |
19 266 szt (ZSRR) |
Dane taktyczno-techniczne | |
Kaliber |
121,92 mm |
Długość lufy |
2800 mm (L/22,7) |
Donośność |
11 800 m |
Odległość strzału bezwzgl. |
400 m |
Prędkość pocz. pocisku |
515 m/s (pocisk burzący o masie 21,76 kg) |
Długość |
5,90 m w położeniu marszowym |
Szerokość |
1,975 m |
Wysokość |
1,82 m |
Masa |
2350–2500 kg (bojowa) |
Kąt ostrzału |
od −3° do +63,5°(w pionie) |
Długość odrzutu |
1100 mm |
Szybkostrzelność |
5–6 strz./min |
Obsługa |
6–8 ludzi |
Prędkość marszowa |
50 km/h (drogami asfaltowymi) |
122 mm haubica wz. 1938 (M-30) – radziecka haubica opracowana w 1938, której masowa produkcja ruszyła w 1940. Była jednym z podstawowych dział Armii Czerwonej podczas II wojny światowej. W latach 1940–1955 wyprodukowano ponad 19 tys. egzemplarzy tej broni (z tego 17,5 tys. w latach 1940–1945). Używana była przez wiele lat po wojnie w wielu armiach świata, w tym w Wojsku Polskim, gdzie służyła jako 122 mm ciągniona haubica wz. 1938/1985[1]). Stanowiła również uzbrojenie dział samobieżnych SU-122 i SG-122.