biskup doktor Kościoła | |
Albertus Magnus (fresk, 1352, Treviso, Włochy) | |
Data i miejsce urodzenia |
1193/1205 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
15 listopada 1280 |
Czczony przez | |
Beatyfikacja |
1622 przez Grzegorza XV |
Kanonizacja |
1931 |
Wspomnienie |
15 listopada |
Atrybuty |
gałązka palmowa lub oliwna, globus, infuła u stóp, krzyż, księga lub zwój, lilia, ptasie pióro, wizerunek Niepokalanej |
Albert Wielki, Albert z Kolonii, Albert z Lauingen, Albert von Bollstädt[1], łac. Albertus Magnus (ur. 1193/1205? w Lauingen (Donau), zm. 15 listopada 1280 w Kolonii) – niemiecki duchowny katolicki oraz uczony; dominikanin, teolog i filozof scholastyczny, pierwszy wybitny przedstawiciel scholastycznego arystotelizmu[2]. Znany także z obszernej wiedzy przyrodniczej, przypisuje mu się także zajmowanie się alchemią. Święty Kościoła katolickiego, doktor Kościoła (znany jako doctor universalis lub doctor expertus).
Albert jako jeden z pierwszych w systematyczny sposób łączył filozofię Arystotelesa z teologią katolicką – w Arystotelesie dostrzegł możliwość pogodzenia wiedzy przyrodniczej i wiary. Jako jeden z pierwszych głosił też odrębność metody teologii od metody nauk przyrodniczych oraz inny charakter prawd wiary i prawd naukowych. Te podstawy metodologiczne umożliwiły mu znaczne poszerzenie wiedzy w dziedzinie botaniki. Wszystkie te założenia przejął jego największy uczeń, Tomasz z Akwinu.
Albert pozostaje pod wpływem Awicenny, któremu zawdzięcza zbliżoną do emanacyjnej koncepcję stworzenia i pojęcie Boga jako pierwszej przyczyny stwarzającej hierarchię bytów, a także – przy całym swoim głębokim arystotelizmie – pewne skłonności neoplatońskie.