Alfred Hitchcock w rolach cameo

Angielski reżyser filmowy Alfred Hitchcock wystąpił w 38 ze swych 52 zachowanych filmów fabularnych^[a] (jego drugi film, Orzeł z gór z 1927 uznaje się za zaginiony)^[5]. Po raz pierwszy pojawił się w niemym dreszczowcu kryminalnym Lokator (1927)^[6]. W opinii biografa Patricka McGilligana jego gościnny występ miał być „raczej perskim okiem puszczonym do dziennikarzy, a nie próbą lansowania samego siebie jako osoby publicznej”^[7]. Jak sam przyznawał, jego pierwszy występ miał na celu wyłącznie zyskanie na czasie i ograniczenie wydatków^[7]. Z kolei Ivor Montagu stwierdził, że główną inspirację dla Hitchcocka stanowił D.W. Griffith, który miał w zwyczaju pojawiać się w swoich wczesnych produkcjach, odgrywając krótkie epizody^[8]. Innym z przykładów, jaki wykorzystał, był Charlie Chaplin i jego występ cameo w dramacie Paryżanka (1923)^[9].

Hitchcock pojawiał się na kilka sekund w rozmaitych rolach, m.in. jako pasażer metra (Szantaż; 1929)^[10], przechodzień (Morderstwo; 1930, Rebeka; 1940)^[11], pasażer autobusu (Złodziej w hotelu; 1955)^[12] i tym podobnych nigdy nie wypowiadając żadnej kwestii. Częstym motywem było trzymanie przez niego instrumentu muzycznego, na przykład wiolonczeli w kryminalnym dramacie sądowym Akt oskarżenia (1947)^[13] lub też kontrabasu w psychologicznym dreszczowcu noir Nieznajomi z pociągu (1951)^[14].

W filmie Łódź ratunkowa (1944) pojawił się w reklamie środka odchudzającego zamieszczonej w gazecie odnalezionej przez rozbitków^[15]. Występ ten uważał za swoją ulubioną rolę cameo. Początkowo miał problem z wymyśleniem okoliczności, w jakich miałby pojawić się na ekranie. Pierwotnie chciał wcielić się w zmarłego unoszącego się na wodzie, jednak zrezygnował z tego pomysłu, w obawie przed utonięciem. „Postanowiłem więc uwiecznić fakt swojego wyszczuplenia, a równocześnie wygrać swój kawałek roli: pozując do zdjęć «przed» i «po» kuracji odchudzającej. Przedrukowaliśmy te zdjęcia jako reklamę prasową, wychwalającą wymyślony środek «Reduco» – a widzowie mogli zobaczyć zarówno ogłoszenie, jak i mnie samego, kiedy William Bendix rozkładał starą gazetę znalezioną w łodzi” – argumentował^[16].

W 1962 tłumaczył role cameo w swoich filmach w następujących słowach: