Biedermeier

Biedermeier [ˌbʲidɛrˈmajɛr] – styl w sztuce, literaturze, muzyce, a przede wszystkim w architekturze wnętrz rozwinięty w latach 1815–1848 w Europie Środkowej – głównie w Niemczech i Austrii oraz w krajach pozostających w kręgu kultury niemieckojęzycznej: skandynawskich (zwłaszcza w Danii), w północnych Włoszech i krajach słowiańskich (szczególnie Czechy, Polska). Był odpowiednikiem stylu regencji i wczesnowiktoriańskiego w Anglii, stylu federalnego w Stanach Zjednoczonych oraz stylu Restauracji i Ludwika Filipa we Francji. W szerszym znaczeniu pojęcie to określa ówczesną niemiecką kulturę mieszczańską.

Główne założenie tej stylistyki określało ją jako sztukę mieszczan dla mieszczan, wyrażającą ich upodobanie do wygody i przytulności – „styl rodzinnego ogniska”. Jako zwrot w artystycznych tendencjach powstała ona w reakcji na pompatyczność „arystokratycznego” i pseudoantycznego empire'u. Stylu tego nigdy dokładnie nie zdefiniowano ani nie zawarto w żadnych manifestach programowych, deklaracjach artystycznych itp., dlatego kwalifikowanie obiektów sztuki jako biedermeierowych jest niekiedy problematyczne. W ciągu rozwojowym kultury europejskiej stanowił on w istocie fazę przejściową pomiędzy neoklasycyzmem a romantyzmem, będąc też odległą zapowiedzią realizmu.