Our website is made possible by displaying online advertisements to our visitors.
Please consider supporting us by disabling your ad blocker.

Responsive image


Bitwa pod Tapsus

Bitwa pod Tapsus
Kampania Cezara w Afryce 46 p.n.e.
Ilustracja
Schemat bitwy pod Tapsus autorstwa Andrei Palladio
Czas

6 kwietnia 46 p.n.e.

Miejsce

Tapsus (obecnie Ras Dimas), Tunezja

Terytorium

Tunezja

Wynik

zwycięstwo Cezara

Strony konfliktu
Cezarianie Pompejańczycy, Numidowie
Dowódcy
Juliusz Cezar Scypion Metellus
Juba I
Siły
10 legionów 10 legionów
2 500 jazdy numidyjskiej
60 słoni bojowych
Straty
50 (?) 10 000
Położenie na mapie Tunezji
Mapa konturowa Tunezji, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
35°37′28″N 11°02′52″E/35,624444 11,047778

Bitwa pod Tapsus – starcie zbrojne, które miało miejsce w roku 46 p.n.e. między wojskami Cezara i zwolenników Pompejusza.

W maju 46 p.n.e. siły Cezara w Afryce zostały wzmocnione kolejną grupą wojsk posiłkowych, z którymi wódz Rzymian podążył w rejon miejscowości Tapsus[1]. W ślad za Cezarem podążyły główne siły pompejańczyków pod wodzą Scypiona Metellusa Nazyki. Cezarianie przygotowali się do obrony budując umocnienia polowe w poprzek pobliskiej laguny. Wojska Scypiona wzmocnione silami króla Numidów Juby otoczyły tymczasem cezarian budując fortyfikacje wokół jego stanowisk[1].

Dnia 6 kwietnia wojska pompejańczyków ustawiły się do bitwy, rozstawiając słonie bojowe, łuczników i procarzy na obu skrzydłach[1]. Naprzeciwko tej armii Cezar ustawił potrójny szyk bojowy. Atak rozpoczęły wojska prawego skrzydła cezarian, które wbrew rozkazom uderzyły na wroga, spychając go w kierunku fortyfikacji. Przerażone słonie uciekając, tratowały szeregi wojsk pompejańczyków. Równocześnie Cezar poprowadził osobiście resztę wojska z centrum, ścigając wycofujące się oddziały Scypiona.

Po drodze wojska Cezara zdobyły obóz Juby, a kapitulujących przed nim pompejańczyków bez pardonu zabijano. W wyniku rzezi śmierć poniosło 10 000 pompejańczyków, straty Cezara miały wynieść zaledwie 50 ludzi[2]. Resztki wojsk Scypiona zbiegły do Hiszpanii pod rozkazy Gnejusza i Sekstusa Pompejuszów, a on sam doścignięty podczas pościgu przez wojska Cezara, straciwszy nadzieje na zwycięstwo popełnił samobójstwo[3]. Podobny los zgotowali sobie Juba I i goszczący go Marek Petrejusz[3]. Wzięty do niewoli przez cezarian Faustus Korneliusz Sulla, syn byłego dyktatora Republiki Rzymskiej, został z rozkazu Cezara zamordowany[4].

Po uporządkowaniu spraw w Afryce, w lipcu 46 p.n.e. Cezar powrócił do Rzymu.

  1. a b c Gazda 2008 ↓, s. 131.
  2. Gazda 2008 ↓, s. 132.
  3. a b Gazda 2008 ↓, s. 133.
  4. Łukasz Schreiber, Sulla 138-78 p.n.e., s. 355.

Previous Page Next Page