Chloroprotyksen (chlorprotiksen)
|
| Izomer cis chloroprotyksenu
|
|
| Nazewnictwo
|
|
|
| Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
|
(Z)-3-(2-chloro-9H-tioksanten-9-ylideno)-N,N-dimetylopropano-1-amina
|
| Inne nazwy i oznaczenia
|
| farm.
|
łac. chlorprothixeni hydrochloridum (chlorowodorek chloroprotyksenu)[1]
|
| inne
|
chloroprotiksen, chlorprotyksen
|
|
| Ogólne informacje
|
| Wzór sumaryczny
|
C18H18ClNS
|
| Masa molowa
|
315,86 g/mol
|
| Identyfikacja
|
| Numer CAS
|
113-59-7
6469-93-8 (chlorowodorek)
|
| PubChem
|
667467
|
| DrugBank
|
DB01239
|
| SMILES
|
CN(C)CCC=C1C2=CC=CC=C2SC3=C1C=C(C=C3)Cl
|
|
|
|
|
|
| Podobne związki
|
| Podobne związki
|
chloropromazyna
|
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
|
|
|
| Klasyfikacja medyczna
|
| ATC
|
N05AF03
|
|
|
|
|
|
|
Chloroprotyksen, chloroprotiksen (łac. chlorprothixenum) – organiczny związek chemiczny, neuroleptyk z grupy pochodnych tioksantenu, wprowadzony do lecznictwa w roku 1959 pod nazwą handlową Truxal przez duńską firmę H. Lundbeck. Wykazuje silne działanie uspokajające, słabe przeciwpsychotyczne, słabe przeciwautystyczne i bardzo słabe przeciwdepresyjne. Związek znalazł zastosowanie w leczeniu urojeń z pobudzeniem psychomotorycznym i obniżeniem nastroju, a również w leczeniu niektórych zespołów depresyjnych, zwłaszcza przebiegających z nasilonymi stanami lękowymi i niepokojem oraz w stanach psychotycznych, w tym psychozach alkoholowych i starczych. Pod względem budowy chemicznej związek podobny do chloropromazyny[8][9][10][11].
- ↑ Farmakopea Polska VI, Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne, Warszawa: Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, 2002, s. 1176, ISBN 83-88157-18-3 .
- ↑ a b c Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie DBBŁĄD PRZYPISÓW
- ↑ Christel A.S.Ch.A.S. Bergström Christel A.S.Ch.A.S., KristinaK. Luthman KristinaK., PerP. Artursson PerP., Accuracy of calculated pH-dependent aqueous drug solubility, „European Journal of Pharmaceutical Sciences: Official Journal of the European Federation for Pharmaceutical Sciences”, 22 (5), 2004, s. 387–398, DOI: 10.1016/j.ejps.2004.04.006, PMID: 15265508 [dostęp 2021-03-23] .
- ↑ Chlorprothixene, [w:] ChemIDplus [online], United States National Library of Medicine [dostęp 2012-07-07] (ang.).
- ↑ J.D.J.D. Dunitz J.D.J.D., H.H. Eser H.H., P.P. Strickler P.P., Die Konfiguration des physiologisch wirksamen 2-Chlor-9-(?-dimethylaminopropyliden)-thioxanthens, „Helvetica Chimica Acta”, 47 (7), 1964, s. 1897–1902, DOI: 10.1002/hlca.19640470729 [dostęp 2021-03-23] (niem.).
- ↑ Chlorprotyksen, chlorowodorek [online], karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich, 17 października 2022, numer katalogowy: C1671 [dostęp 2024-07-09] . (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
- ↑ a b M.M. Bagli M.M. i inni, Pharmacokinetics of chlorprothixene after single intravenous and oral administration of three galenic preparations, „Arzneimittelforschung”, 46 (3), 1996, s. 247–250, PMID: 8901143 [dostęp 2021-03-23] .
- ↑ Standardy leczenia farmakologicznego niektórych zaburzeń psychicznych. Marek Jarema (red.). Gdańsk: ViaMedica, 2011, s. 9. ISBN 978-83-7599-286-1.
- ↑ Leczenie zaburzeń psychicznych. Małgorzata Rzewuska (red.). Wyd. 2. Warszawa: Wydawnictwo lekarskie PZWL, 2006, s. 32. ISBN 83-200-3354-3.
- ↑ Stanisław Pużyński: Leki psychotropowe w terapii zaburzeń psychicznych (kompendium). Wyd. 1. Warszawa: Ośr. Inf. Naukowej „Polfa” Sp z.o.o., 2002, s. 46. ISBN 83-914984-6-8.
- ↑ Psychiatria. Jacek Wciórka, Stanisław Pużyński, Janusz Rybakowski (red.). T. 3: Metody leczenia, Zagadnienia etyczne, prawne, publiczne, społeczne. Elsevier Urban & Partner, 2010, s. 18. ISBN 978-83-7609-110-5.
