Endoskopowy obraz okrężnicy ukazujący obecność wrzodu pełzającego, typowego w chorobie CrohnaKolonoskopowy obraz raka okrężnicy rozpoznanego w esicy w przesiewowym badaniu na chorobę CrohnaSchematyczne przedstawienie genu NOD2/CARD15, który jest powiązany z pewnymi typami choroby CrohnaPrzekrój próbki kolektomijnej ukazujący zapalenie śródścienne (barwienie H+E)Obraz w tomografii komputerowej ukazujący zajęcie przez chorobę Leśniowskiego-Crohna dna żołądkaChoroba Crohna w endoskopii może przypominać wrzodziejące zapalenie jelita grubego. Ten obraz kolonoskopowy pokazuje rozległą utratę architektury śluzówki esicy, jej kruchość oraz przesięk na ścianie (są to również cechy colitis ulcerosa)
Choroba Crohna (łac.morbus Crohn, ileitis terminalis, ileitis regionalis), choroba Leśniowskiego-Crohna (ChL-C) – zapalna choroba jelita o niewyjaśnionej etiologii, zaliczana do grupy nieswoistych zapaleń jelit (IBD). Opisana została po raz pierwszy przez polskiego lekarza Antoniego Leśniowskiego w 1904[1], a dokładniejszego opisu dostarczył Burrill Bernard Crohn ze współpracownikami w 1932[2]. Jest to przewlekły, nieswoisty proces zapalny ściany przewodu pokarmowego; może dotyczyć każdego jego odcinka, lecz najczęściej lokalizuje się w końcowej części jelita cienkiego oraz początkowej jelita grubego (z tego względu dawniejsza nazwa to ileitis terminalis).
Etiologia tego schorzenia, jak i skuteczna metoda jego leczenia, nie jest znana.
↑A.A.LeśniowskiA.A., Przyczynek do chirurgii kiszek, „Medycyna”, 31, Warszawa 1903, s. 460-464, 483–489, 514-518.