Our website is made possible by displaying online advertisements to our visitors.
Please consider supporting us by disabling your ad blocker.
David Lloyd George
| |
| Data i miejsce urodzenia |
17 stycznia 1863 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
26 marca 1945 |
| Premier Wielkiej Brytanii | |
| Okres |
od 6 grudnia 1916 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| |
| Odznaczenia | |
 
| |
David Lloyd George (ur. 17 stycznia 1863 w Manchesterze, Anglia, zm. 26 marca 1945 w Tŷ Newydd, Llanystumdwy) – brytyjski polityk i mąż stanu, premier Wielkiej Brytanii w latach 1916–1922 i minister wojny w 1916 r.
Liberał z Walii. Przed I wojną światową zwolennik przyjacielskich stosunków z Niemcami, a jako minister skarbu przeciwnik zbrojeń brytyjskiej floty wojennej. W czasie wojny, pod wpływem kampanii prasowej i presji politycznej, zastąpił premiera Asquitha i stanął na czele rządu koalicyjnego, w którego skład weszli jego zwolennicy z Partii Liberalnej i konserwatyści. W celu uzyskania wydajniejszej pracy rządu utworzył nowe departamenty: okrętowy, produkcji żywności, usług i pracy.
Był jednym z sygnatariuszy traktatu wersalskiego. Razem z premierem Francji – Georges Clemenceau, premierem Włoch Vittorio Orlando i prezydentem Stanów Zjednoczonych – Thomasem Woodrowem Wilsonem znani byli jako Gruba Czwórka.
Był przeciwnikiem utworzenia silnej Polski i oddania Polakom Górnego Śląska (uważał, że przekazać Polakom śląski przemysł to tak, jakby dać małpie zegarek[1]), pomysłodawcą plebiscytów w okręgach olsztyńskim i kwidzyńskim w Prusach Wschodnich.
Jednym z głównych doradców premiera podczas konferencji pokojowej w Paryżu był Lewis Bernstein[2].
Za jego kadencji kobiety w wieku ponad 30 lat otrzymały prawa wyborcze. Większa część Irlandii zyskała niepodległość. Partia Liberalna nigdy jednak nie otrząsnęła się po rozłamie.
W czasie Wielkiego Kryzysu optował za stymulowaniem przez rząd popytu oraz zwiększenia wydatków na walkę z bezrobociem.
We wrześniu 1936 roku spotkał się w Berchtesgaden z Adolfem Hitlerem, publicznie wyrażając wielki entuzjazm do osoby Hitlera oraz niemieckiego programu gospodarczego. Po powrocie w dzienniku Daily Express nazwał Hitlera największym z żyjących Niemców oraz George’em Washingtonem Niemiec. W późnych latach 30., trzeźwo spoglądając na sytuację w Europie, przyłączył się do Winstona Churchilla zwalczającego politykę appeasementu.
- ↑ M. Howard, The Legacy of the First World War, w: Paths to War: New Essays on the Origins od the Second Word War, ed. by R. Boyce and E. M. Robertson, Macmillan, London 1989, s. 46.
- ↑ Bartłomiej Rusin: Lewis Namier a kwestia „linii Curzona” i kształtowania się polskiej granicy wschodniej po I wojnie światowej, Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej, s. 100–103.
Previous Page Next Page
